Tharin - takie imię nadał mi mój ukochany, niestety przyrodni brat Erato. Choć sam nie wiem, czy mogę go tak nazywać. Jest dla mnie jak ojciec, jest moim mistrzem, ideałem, wzorem do naśladowania, nie mogę bez niego żyć, wszystko mu zawdzięczam, ale o tym napiszę wam później. Nareszcie chciałbym wam opowiedzieć, jak doszło do tego, że poznałem tego wspaniałego krasnoluda. Wszystko zaczęło się dawno temu dawno temu , ale o tym dokładnie przeczytacie w księgach mistrza Tolkiena. W skrócie moja historia brzmi tak, że jestem (byłem) jednym z Avarich, potocznie nazywanych Ciemnymi lub Dzikimi Elfami. Co jest wierutnym kłamstwem, gdyż nie jesteśmy ani ciemne, ani dzikie. Po prostu nie przyłączyliśmy się do Wielkiej Wędrówki z Kuivienen tzw. Jeziora Przebudzenia, gdzie przebudziły się wszystkie elfy. Wtedy wszystko się zaczęło, byłem przeciwny wszystkiemu.
Nigdy nie lubiłem strzelać z łuku, czytać ksiąg, władać magią i w ogóle się różniłem mentalnie od innych elfów. Najchętniej wyrabiał bym różne przedmioty: rzeźbił, malował, wykuwał z metalu. Kochałem sztukę i rzemiosło, kochałem złoto i klejnoty. Moja namiętność do cennych przedmiotów doprowadziła do tego, że stałem się najbogatszym elfem. Nagromadziłem tego tyle, że reszta moich braci zazdrościła mi. Zazdrość! Wstrętne, niewdzięczne, chyba jednak naprawdę "Ciemne" i "Dzikie" elfy z mojego plemienia napadły na mnie w moim malutkim warsztacie, pobiły i zarekwirowały wszystko co cenne. Że niby je zdradziłem, że byłem szpiegiem, że zadawałem się z krasnoludami (a wtedy Elfy i Krasnoludy były w stanie wojny). Cóż nigdy nie miałem nic przeciwko krasnoludom, ale też nigdy żadnego na oczy nie widziałem. Ale wstrętne elfy. Tfu !!! Uwięziły mnie na wyspie
na środku Kuivienenu. Na bezludnej (bezelfiej) wyspie. 100 lat. Bo tyle to trwało zanim się uwolniłem... i ta wstrętna zimna woda w jeziorze. Nie to było ponad moje siły, byłem elfem przyzwyczajonym do życia w luksusie. Uciekłem od moich braci na poszukiwania mitycznej krainy Amorion:
- wędrowałem
- wędrowałem
- wędrowałem
Sam nie wiem ile czasu trwała podróż. Było nudno. Cholernie nudno. Nic, kompletne pustka. Chyba mistrz Kononowicz władał tamtymi ziemiami. Aż pewnego dnia zdarzył się cud. Spotkałem najwspanialszą osobę mojego życia (bez podtekstów). Był to wojowniczy krasnolud Erato. Razem zamieszkaliśmy w Elakce (znaczy musiałem kupić sobie oddzielny dom bo bratu było ciasno). Erato nauczył mnie starodawnej sztuki rzemiosła, był mi ojcem, bratem, wujem, dziadkiem jakiego nigdy nie miałem. Dzięki niemu zostałem przyjęty do klanu Bloodelfs. Teraz jestem najlepszym rzemieślnikiem w mieście, moją broń i zbroje kupują najlepsi wojownicy, a sam wszechwładny Mahdi zamówił ostatnio u mnie nowy miecz.

Minęło już dobrych kilka lat gdy przybyłem do krainy... Nie jestem już bezbronnym młokosem, który o wszystko pytał starszych. Założyłem rodzinę, która jak widać jest już dość duża.... Poznałem kilku miłych ludzi, którzy pomogli mi się wybić na szczyty... Byłem w wielu klanach lecz to nie było to czego oczekiwałem... Chciałem zrobić coś swojego... Razem z krewnym Elltharisem de Larosa założyłem klan „da Silva & de Larosa”, przeznaczony dla naszych rodzin oraz przyjaciół obu rodów. Włożyliśmy w jego rozwój wiele wysiłku. Każdy pracował aby coś udoskonalić... Moje życie toczyło się normalnym torem... Aż do czasu gdy 175 dnia 2 ery zostałem wybrany na dziennikarza Głosu Amorionu. Od tego momentu moje życie uległo diametralnej zmianie. Nie miałem czasu by siedzieć w karczmie, popijając chłodne piwo, nie mogłem już przesiadywać w swojej kuźni, wykuwając broń na
zamówienie.. Krótko mówiąc, mało co już mogłem robić... Mogłem biegać z kajetem i piórem po Elakce wypytując ludzi o najdrobniejsze pierdoły. W takim rytmie przebiegało moje skromne życie... W międzyczasie moja kochana Cukss urodziła dwójkę wspaniałych urwisów: Philipa i Anakitrona... Adoptowaliśmy też Murthaga i Amida... Niedługo po tym urodziło nam się 5 dziecko... Ku mojej uldze już nie chłopak tylko prześliczna dziewczynka, Wecora... Mój syn Anakitron pobrał się z niejaką Noeami... Zostałem więc dziadkiem – to czego od zawsze się obawiałem... Bądź co bądź ma się już te 140 lat...A historia?? No cóż... Sama pisze się dalej...

-Auuu, to boli. Moja głowa pęka w szwach. Nic nie pamiętam. Czyżby amnezja?
-Nie martw się tym. Za jakieś 3 godziny powinieneś odzyskać pamięć. Porzuć stare imię, pracę i zwyczaje. Rodzinę możesz ugryźć. Zapewne przyjmą nieśmiertelność z miłą chęcią.
-Ale kim ja jestem? Co się stało? O czym Ty gadasz człowieku?
-Ajjj Grimarze każdy zadaje mi to niedorzeczne pytanie w pierwszych godzinach po przemianie. A ja przecież jestem zwykłym pośrednikiem. Aha i nie jestem człowiekiem – jestem wampirem, podobnie jak Ty teraz. Chcesz wiedzieć co się stało? Zatem już Ci mówię.
Wracałeś wieczorem z biura redaktorskiego...
-Czekaj... Przypominam to sobie...
*Grimar, Grimar...
*Cooo?
*Zapomniałeś teczki.
*Aaaa... Dzięki, dzięki... Muszę spadać do domciu, żonusia tam czeka.
*No, do zobaczenia. Jutro powinienem oddać Ci szefie resztę artykułów.
*Noo najwyższy czas Shinigami.. Ty pisz a ja spadam. Na razie.
Tego dnia mgła unosiła się nad Sith. Cały dzień było ciemno, ponuro i w powietrzu czuło się jakąś dziwną atmosferę…Jakby jakieś stworzenia o niewyobrażalnej mocy planowały zrobić coś na większą skalę. Musiało też trafić na biednego redaktorzynę, niejakiego da Silvę.
Wspomniany redaktor wracał tego wieczora z pracy do domu.
-Widzicie go? Ten wredny pismak jest mój. Nie chciał mnie dawno temu przyjąć na stanowisko dziennikarza więc poczuje co znaczy być „odtrąconym” – zaskrzeczał najmniejszy z czatujących na rogu ulicy wampirów.
-Phiii... Bierz go sobie. Jeżeli cię załatwi nie licz na nas – odparł najwyższy z grupki, który zdawał się być przywódcą przybyłych.
Aaaaaaaaaaaaaaaaaa – ten jęk można było usłyszeć zdaje się wszędzie.
Grimar leżał na ulicy skapany w kałuży własnej krwi. Obok klęczący wampir sączył krew z jego szyi. Taki tragiczny obrót zdarzeń przybrał wieczór 224 dnia 3 ery. Później było tylko lepiej.
Odzyskałem czucie w nogach. W ogóle czułem się lekko. Przeszkadzała mi tylko jedna rzecz – ta okropna chęć wbicia kłów w szyję przechodniów i wysączenia życiodajnej limfy...
Wbicia kłów? Boże co się ze mną stało?
Chcę mordować niewinnych –nieeeeeeeeeeeee...
-W taki oto sposób znalazłeś się tutaj Grimarze. Muszę nauczyć Cię podstaw wampiryzmu. Wiesz, że po Twojej nieudanej próbie ataku na staruszkę musiałem interweniować w Twojej obronie? To prawda... Złożyłem nawet Falthornowi dokumenty o rezygnacji z pełnienia obowiązków redaktora z Twoim podpisem. Zaczynasz nowe życie. A nazywasz się BISMILLAH...

Z niecierpliwością przeglądasz poranną gazetę. Niemalże wyrywasz strony, szukając swojego ulubionego artykułu o życiorysach mieszkańców krainy. Zaciekawiony kogo tym razem przedstawią, przewracasz kolejną stronę o oto Twoim oczom ukazuje się rysunek czerwonowłosego mężczyzny. Przyglądasz się mu uważniej, już gdzieś go widziałeś, ale gdzie? Naraz pstrykasz palcami. No tak! Przecież w warsztacie stolarskim! To u niego kupiłeś ten wspaniały łuk i strzały. Zadowolony zaczynasz czytać artykuł, który zaczyna się od typowej tabelki:
Imię i nazwisko: Juda Bismillah Blade, choć przyjaciele mówią na niego Bis
Wiek: bliżej nieokreślony, ale cały czas ma powodzenie u panien
Rasa: Gnom
Klasa: Rzemieślnik
Stan cywilny: Tego niestety nie udało się ustalić naszej redakcji,
Juda, choć raczej woli, gdy nazywa się go drugim imieniem, urodził się w rodzinie, w której zawód stolarza przekazywany był z pokolenia na pokolenie, z ojca na syna. Gdy jego brat, Erato, stwierdził, że woli w życiu robić coś innego niż ciągle heblowanie drewna, Bismillah już wiedział, że nie pozwoli, by rodzinne tradycje uległy zapomnieniu. Opuścił rodzinne miasto i udał się w podróż, by zdobyć więcej doświadczenia i uczyć się od innych mistrzów w stolarskim rzemieślnictwie. Tak oto zawędrował do Sith. Jak wiadomo, początki często bywają trudne. Tak samo było u Bisa. Jednak nie poddał się i tak oto otworzył w Sith całkiem nieźle prosperujący warsztat stolarski, w którym z najwyższą starannością i poświęceniem wyrabia piękne, smukłe łuki i mocne strzały. Plotka głosi jakoby zgłosił się do państwowego konkursu na Królewskiego Stolarza. Póki, co niczego konkretnego redakcja nie umie jeszcze powiedzieć, ale czekajcie z niecierpliwością nowych wieści na ten temat!
Kolejną ciekawostką z życia Bisa jest niewątpliwy fakt przyjęcia zdolnego stolarza do klanu Ostrza Cienia. Siedzi w nim już od jakiegoś czasu i chyba zadomowił się w nim na stałe.
Zapytany przez naszą dziennikarkę o to, czy w jego życiu pojawił się ktoś znaczący, zbył pytanie milczeniem.
Cóż, chyba jednak niczego więcej nie wydobędziemy i trzeba nam czekać na więcej nowinek.