Kiedy w mojej głowie pojawiać się będą nowe pomysły na przygody, będę tu zamieszczać ich krótki opis. Chcąc sesji, drogi graczu, będziesz już mieć wgląd na to, czego się spodziewać, a po więcej informacji zawsze możesz zapytać. Miłej lektury.

Granice, których się nie przekracza
  Kiedy jest się ekstrawaganckim badaczem magii nie przepada się za osądzającym spojrzeniem
jakże typowych mieszczuchów. Wszak jak mogliby oni pojąć możliwości odkrywcze eksperymentów?
Dla nich ktokolwiek próbujący nagiąć granice możliwości był szaleńcem, a co gorsza – niebezpiecznym.
Temu też Ath Stinon opuścił bezpieczeństwo murów Amoriońskiej stolicy. Quid pro quo –
Elakkijczycy mogli ze spokojem zajmować się czym tam chcieli, a on mógł oddać się eksperymentom z
dala od skarżących się mieszczuchów wiecznie nasyłających na niego przedstawicieli straży.
  Także i wilk syty, i owca cała.
  Jednakże, jak powszechnie wiadomo, jeśli coś może pójść źle, na pewno tak pójdzie.
  Najbardziej odczuli to mieszkańcy Arrakin, bowiem to miasto najbliżej było pasma górskiego. Najpierw usłyszeli huk, trzaśnięcie powietrza nagle potraktowanego ogromnym naciskiem energii. Grzmot i siła dość ogromna, by nad górami chmury się rozstąpiły a następnie opadły niezapowiedzianą ulewą, która przepełniła koryta rzek. Potem, może z półgodzinnym odstępem – ziemią pod ich stopami szarpnęło potężne trzęsienie, które zwaliło z nóg ludzi, nieludzi i zwierzynę. Ptaki uciekały w popłochu na południe, krzycząc i jazgocząc panicznie. Płoty i domy uległy zniszczeniu.
  A potem… Potem nastała cisza. Cisza jak makiem zasiał. Cisza, niektórzy szeptali, przed burzą…
  Od tamtego czasu nikt nie był w stanie skontaktować się z Athem czy to tradycyjnymi, czy
magicznymi metodami. Grunt się ponownie ustabilizował, domy odbudowano, ptactwo powróciło by
zbudować nowe gniazda. Ale czasami po nocach słychać było okrutne, mrożące krew w żyłach wycie
roznoszące się echem od gór. Wycie, jak żadne inne – ni to wilk, ni pies, ni inne znane stworzenie
zdolne do wydawania takich dźwięków. Ponoć śmiałkowie, co wyruszali się dowiedzieć, co się stało,
nigdy nie wracali.
  Do czego mógł doprowadzić umysł szaleńca władającego magią …?
  Skaza wśród drzew

  Rozgrywa się

Światło w ruinach

Writing in progress

More coming soon.

Keishara Galanodel
Były Kapitan Gwardii Waterdeep
Lat 219
Elf słoneczny

  Keishara jest wysoką kobietą. Nie jest specjalnie muskularna, ale po sposobie poruszania się widać, że coś tam trenuje. Jej skóra jest ciemnawa, zaś jej włosy są koloru miedzi. Nad zielonymi oczami malują się grube, wyraziste brwi. Cerę jej twarzy zdobi kilka pieprzyków oraz blizna przecinająca policzek, sięgająca pełnych ust.

Oswald Alby
1404DR - 1486DR

Umiłowany mąż i wspaniały wuj
Człowiek dobrego serca

  Przyklękła przed nagrobkiem i usiadła na piętach. Przesunęła dłonią po marmurowej płycie delikatnie, czule. Z tęsknotą. Uśmiechnęła się smutno.
  - Witaj, kochanie. To znów Twoje urodziny, choć przysięgam na Corellona, dopiero co były chwilę temu – powiedziała cicho, składając bukiet kwiatów pod stojącym dumnie nagrobkiem. Były to białe róże i liliowy bez. Jej ulubione. Takie, które zawsze jej kupował na różne okazje. – Chciałam pójść odwiedzić Delilah, Twoją pra-siostrzenicę, ale zmieniłam zdanie. Ona jest za młoda, ledwie Cię pamięta, jej dzieci w ogóle Cię nie znają, a co dopiero mnie…
  Zamilkła na moment, miętoląc w palcach kępkę urwanej trawy. Miasto Umarłych tętniło życiem o tej porze. Cmentarz był jednocześnie parkiem, więc roiło się od roześmianych dzieci, spacerujących par, ludzi i nie-ludzi wspominających zmarłych, ale też cieszących się własnym życiem.
  - Gerard mnie awansował niedawno – podjęła z melancholijnym uśmiechem. – Jestem kapitanem. Dzisiaj moja pierwsza misja pod tym tytułem. Mam tuzin ludzi pod dowództwem na tą wyprawę. Jestem pewna, że się uda.
  Uniosła ponownie dłoń i pomknęła palcami po wyrytych literach tworzących nazwisko.
  - Tęsknię za Tobą, kochany – szepnęła. Przycisnęła opuszki do ust i przeniosła dłonią pocałunek na piękne ‘O’, którym zaczynało się jego imię.
  Podniosła się, otrzepała kolana z trawy i skierowała kroki w stronę wyjścia z Miasta Umarłych. U jego bram czekał na nią mężczyzna w mundurze i zbroi Gwardii Waterdeep. Zasalutował, kiedy przechodziła, a potem ruszył za nią. Czas im było iść.

---

  Dlaczego Ci wszyscy szaleni magowie żyją albo w wieżach, albo w podziemiach? Czemu nie mogą po prostu mieć normalnej chałupy, gdzie nie trzeba a każdym poziomie zmagać się z jego podwładnymi?
  Bo wtedy byłoby zbyt łatwo.
  Wyważyli drzwi, oddział Gwardii wdarł się do środka, Keishara wmaszerowała pospiesznie. Zastali człowieka białego jak ściana, drżącego i skulonego za stołem zastawionym narzędziami i przyrządami alchemicznymi.
  - Fairfaxie Stafford, z nadania Lordów Waterdeep jesteś aresztowany pod zarzutem nielegalnych eksperymentów oraz tworzenia hybryd – powiedziała głośno pozwalając, by jej mowa miała twardy, szorstki ton. Czarodziej skulił się w sobie jeszcze bardziej.
  - Nie…! Nie! To nie tak miało być! – mężczyzna krzyknął. Nie miała pewności, czy zwracał się do niej, czy może do samego siebie. Zaczął się krzątać, szukając czegoś przewracał własne narzędzia i aparatury. Gwardia otoczyła go szerokim półkolem, zamykając go pod ścianą. Wysoko uniesione tarcze i włócznie tworzyły barierę uniemożliwiającą Fairfaxowi ucieczkę. Musiał stawić czoła nadchodzącemu kapitanowi. Jej ciało pokryte było delikatnymi mignięciami magicznej zbroi, w jej dłoni długi miecz, smukły, o jednosiecznym ostrzu i czarnym krysztale w głowicy.
  - Nie…! Nie pozwolę, byście zniszczyli lata mej ciężkiej pracy! – krzyknął szaleniec i uniósł wysoko ręce, wykonując nimi skomplikowane kształty, wypowiadając słowa smoczego języka nadającymi energii jego czynom.
  Poczuła falę niepokoju promieniującą z Laffalyna prosto w jej dłoń, w górę jej ręki i do serca, którego rytm przyspieszył w nagłym strachu udzielonym jej z miecza. Uniosła szybko wolną dłoń, wykonała gest Kontrczaru.
  Nie udało jej się.
  Białe światło wypełniło powietrze, uderzyło ją w pierś falą energii, odrzuciło ją i nagle poczuła, jak spada… Spada w bezkres bieli.

---

  Spadała. Świat wokół niej wirował i tylko resztkami siły ściskała rękojeść Księżycowego Ostrza, nie pozwalając sobie go wypuścić. Gdzieś w oddali dostrzegła ląd. Niebo i morze pod nią zlewały się w jedną połać błękitu, pęd powietrza wyciskał łzy z oczu. Skuliła się w kulkę, osłoniła jedną ręką głowę, drugą wcisnęła miecz pomiędzy pierś i przyciśnięte do niej nogi.
  Uderzenie zimna zaskoczyło ją pomimo tej chwili przygotowania. Jej mięśnie zabolały, a jej płuca płonęły, kiedy w panice wypuściła powietrze i próbując nabrać go znowu wypełniła je słoną wodą. Panika obezwładniła jej zmysły, zaczęła się rzucać i miotać, próbując odnaleźć, gdzie jest góra, a gdzie dół.
  W pewnym momencie wyczuła dłonią coś twardego i smukłego. Bez chwili namysłu chwyciła to coś, przylgnęła do niego dziękując Corellonowi za punkt oparcia. Cokolwiek to było wprawione zostało w ruch z czyjejś sprawy i nagle poczuła wodę rozstępującą się na jej twarzy. Powietrze zmroziło wilgotną nagle skórę.
  W następnej chwili czuła niezliczoną ilość rąk. Jedne dłonie chwytały ją za ramiona i wyciągały ją z wody. Inne chwytały jej nogi, ktoś odgarniał mokre włosy z jej twarzy. Jej ciało uderzyło o twarde drewno i prawie załkała, czując wreszcie solidne podłoże. Nie mogła jednak – miast tego przewróciła się na kolana, wsparła rękoma i zwymiotowała śniadanie zmieszane ze słoną wodą. Dłonie klepały ją po plecach, ktoś trzymał jej włosy. Wszędzie dookoła zaś krzyki – słowa, których nie rozumiała.
  Kiedy w końcu przestała kaszleć opadła na bok obok własnych wydzielin a ktoś chwycił ją i odciągnął do czystszego miejsca. W końcu obrazy zaczynały mieć sens. Widziała multum ludzi, widziała bariery łajby. Była na łodzi. Nad nią błękitne, nieskalane chmurami niebo, a pod nią twarde drewno pokładu.
  Spojrzała po twarzach. Tak wiele osób spoglądało na nią, mówili w języku, którego nie znała. Ton głosów zdradzał wiele pytań, na które nie umiała odpowiedzieć.
  Łódź rybacka, sądząc po zapachu, ruszyła z miejsca. Po kilku chwilach manewrowania dziób skierowany był w stronę lądu.

---

  Kiedy w końcu udało jej się odzyskać czystość umysłu konieczną do racjonalnego myślenia rzuciła na siebie zaklęcie Poznania Języków. Dzięki temu była nareszcie w stanie rozmawiać z rybakami, którzy powiedzieli jej co się wydarzyło z ich punktu widzenia.
  Najpierw usłyszeli trzask niczym uderzenie pioruna, pomimo czystego nieba. Potem ktoś dostrzegł postać spadającą z nieba. Skierowali się więc w tamtą stronę i znaleźli ją szamoczącą się w wodzie. Potem udało im się ją wyciągnąć i resztę już sama pamiętała. Fairfax musiał rzucić jakieś zaklęcie. Nigdy nie słyszała o tym miejscu, o tym Amorionie, więc śmiała wręcz twierdzić, że szaleńcowi udało się rzucić jakiegoś rodzaju teleportację międzywymiarową. Przeklinała niepowodzenie swojego Kontrczaru. Gdyby tylko jej się udało… Mogłaby uniknąć całej zaistniałej sytuacji.
  Przeklinała też, bo wiedziała jak trudne i wymagające są zaklęcia tego kalibru. Nie wątpiła, że będzie musiała zostać w Elacce przez dłuższy czas, nim uda jej się odnaleźć drogę do domu. Tymczasowo więc straciła karierę, straciła dom i życie. Musiała, póki co, zacząć od nowa… I szukać, aż znajdzie sposób, by wrócić do Waterdeep.

Laffalyn. Księżycowe Ostrze.



  Miecz przepisywany w spadku z pokolenia na pokolenie w rodzinie Galanodel. Było to tylko kwestią czasu, aż trafi on w jej ręce.
  Laffalyn jest mieczem ze świadomością. Nie kontaktuje się jednak słownie, tylko przekazuje emocje i wrażenia. Posiada własne opinie i własne zdanie, jest lojalny tylko rodzinie Galanodel, jest jej częścią. Jego długie, jednosieczne ostrze ozdobione jest runami prezentującymi imiona jego poprzednich właścicieli – ojca Keishary, ojca jej ojca i tak dalej… Kiedy ona pierwszy raz ujęła rękojeść Księżycowego Ostrza i kiedy Laffalyn ją zaakceptował, na jego płazie wypaliła się nowa runa. Runa jej imienia.
  Laffalyn jest Tańczącym Mieczem oraz Ostrzem Przechowywania.