***
Dukt wspina się łagodnie pod górę, a las wokoło przerzedza. Garbate dęby, gęsto porośnięte leszczyną, ustępują wysokim, strzelistym sosnom. Spomiędzy smukłych pni dociera do ciebie przyjemny powiew wiatru… i dźwięk.

Przez chwilę przysłuchujesz się i szybko orientujesz, że miarowy stukot to odgłos siekiery uderzającej o pień drzewa. Po kilku krokach dźwięk staje się wyraźniejszy, a ty dostrzegasz niską postać, dzierżącą nieproporcjonalnie dużą siekierę. Zwalniasz kroku, zauważasz pokaźną, szarą brodę i wystające spod wełnianej czapki szpiczaste uszy, ale już po chwili twoją uwagę odwraca głośny trzask drewna.

Drwal robi kilka kroków w tył i podpiera się siekierą. Wysoka, gruba sosna przechyla się, ale zaraz splata się z koroną sąsiadującego drzewa. Na ziemię spada kilka małych gałęzi i deszcz igieł, a sosna zastyga. Drwal podnosi głowę i rzuca kilka przekleństw. Przez chwilę mierzy wzrokiem zawieszony w powietrzu pień, po czym teatralnym gestem ściąga z głowy czapkę i ciska ją na ziemię. Wzdycha, zarzuca siekierę na ramię, odwraca się powoli i spogląda prosto na ciebie.

— Co się gapisz? — pyta, unosząc brwi. W jego spojrzeniu widać coś, co każe ci się zastanowić, czy to pytanie aby na pewno jest retoryczne.

Las wydaje się milknąć, czekając na twoją odpowiedź.

***