Bestiariusz Amorioński

[Valerie]

Szablozębna Łasica
Szczur
Kotołak
Goblin
Żmijoczłek
Płaskostopy Kobold
Ork
Szerokonosy Goblin
Troglodyta
Wysoki Hobogoblin
Szczurołak
Ork Łucznik
Leśny Wąż
Gryf
Troll
Chaotyczny Chochlik
Podziemny Wij
Gnoll Łupieżca
Ogromny Pająk
Uruk Nożownik
Zielony Ork
Skalniak
Orog
Ostrokły Krenshar
Goblin Oprawca
Szkielet
Baśniowy Pseudosmok
Gigantyczny Pająk
Dziki Ork
Nocny Wilk
Bezgłowy Rycerz
Leśny Gepard
Ghul
Jedziec Wija
Ziemny Mefit
Nekromanta
Pierścieniowy Lampart
Wilkołak
Skalny Golem
Harpia
Wampir
Czarny Niedźwiedź
Lassaukaur
Teoll Jaskiniowy
Krótkowłosy Niedźwieżuk
Szkielet z gór
Ogromny Pająk
Spaczony Satyr
Pan Wzgórz
Golem
Czarny Worg
Żywiołak Powietrza
Złowrogi Allip
Duch Kurhanów
Żywiołak Wody
Leśny Centaur
Żywiołak Ziemi
Krwawy Niedźwiedż
Czarnogrzywy Lew
Kryształowy Gargulec
Żywiołak Ognia
Złoty Jednorożec
Centaur
Pustynny Wojownik
Złudna Bestia
Troll Górski
Podziemny Żuk
Srebny Pegaz
Gliniany Golem
Dwugłowa Aranea
Kamienny Golem
Pajęczonogi Ettercap
Brązowy Golem
Żelazny Golem
Czworopalczasta Meduza
Licz Kurhanów
Bengalski Tygrys
Piekielny Pies
Piekielny Ogar
Leśna Wiedźma
Sukkub
Dżin
Ognista Jaszczurka
Białogrzywy Girallon
Widmowy Pies
Smoczy Żuk
Wsciekły Wilkołak
Troll Górski
Skrzydlaty Koszmar
Jaskiniowy Niedźwiedź
Cyklop
Bagienny Troll
Ekkimu
Brunatna Mantikora
Wynaturzony Yuan-ti
Mroczne Widmo
Rakasha
Pancernik
Ognisty Wywern
Czarny Jednorożec
Lich
Ziemny Żywiołak
Alaghi
Złotoskóry Chuul
Wielki Orzeł
Kyton
Mroczny Mastiff
Salamandra
Zielony Slaad
Vintaru
Behemot
Olbrzymi Drzewiec
Hydra
Czarny Lammasu
Sukkub
Mimik
Pancerny Ogr
Cyklop
Sfinks
Tygrysi Beschalor
Czerwonooki Couatl
Szary Rozpruwacz
Adamantowy Golem
Czworonożna Hydra
Gigantyczny Pająk
Gigantyczny Pająk
Tytan
Zielony Smok
Jabberwock
Skalny Smok
Dracolih
Bagienny Smok
Lodowy Smok
Widmowy Smok
Mroczny Paladyn
Illythyd
Wielki Jaszczur
Kraken
Demon
Górski Gigant
Kowal Dusz
Lewiatan
Duch Powietrza
Demi-lich
Demon z podziemi
Bhaal
Niszczyciel Światów
Balor

[Valerie]

/źródło: http://mitoslavia.blogspot.com/2017/08/ssaki.html/

Szablozębna łasica

Wygląd:

Szablozębna łasica to zwierzę futerkowe z rodzaju łasicowatych. Sierść może mieć kolor brązowy, rudy, czarny lub popielaty, przetykany białymi łatami. Charakterystyczne krótkie nogi i ogromne, ostre zęby stanowią jej znak rozpoznawczy. Jest większa od przeciętnej łasicy mniej więcej dwa razy, a to oznacza, że może mieć w kłębie nawet 50-60 cm. Żywią się mniejszymi od siebie ssakami, czasem nawet rybami. Łasice szablozębne nie atakują większych od siebie zwierząt. Nie oznacza to jednak, że nie są niebezpieczne. Rozjątrzone bronią się zaciekle, zwykle starając się ostrymi zębami rozerwać gardło przeciwnika. W walce bardzo często wykorzystują swój ogon - długi i ciężki - używając go jako tarana, by większego od siebie przeciwnika sprowadzić do swojego poziomu i tym samym wyrównać szansę wygranej walki. 

Miejsce występowania:
Tereny trawiaste i zadrzewione. Często okolice wsi i przydrożnych traktów. Łasice szablozębne stronią od ludzi, elfów i innych społecznych form życia. Żyją w niewielkich, rodzinnych stadach, ale polują zwykle pojedynczo. 

Ciekawostki:

[Naesa]

Szczur

Wygląd:
Przeciętny szczur mierzy około około 30-40 cm, choć gatunkowo mogę różnić się tak samo wyglądem, jak i długością ciała. Cechą charakterystyczną jest długi, unerwiony ogon, dzięki któremu utrzymują one równowagę na śliskich, wąskich powierzchniach oraz utrzymują pozycję stojącą na dwóch tylnich łapach. Szczurzy ogon jest także doskonałym "chwytakiem", dzięki któremu szczur zwisając ma do dyspozycji dwie przednie łapy zaopatrzone w ostre pazury. Wydłużony pysk sprawia, że mogą wsunąć nos w niemal każdy zakamarek, a czuły węch umożliwia nie tylko odnalezienie pożywienia, ale przede wszystkim stanowi "zapachową" fotografię miejsca.

Miejsce występowania:
Szczury mogą żyć niemal wszędzie. Mają doskonałą zdolność przystosowywania się do warunków, co sprawia, że bardzo trudno się ich pozbyć, jeśli raz już gdzieś się pojawią. Są inteligentne. Żyją stadnie. Atakują zwykle gromadą. Bardzo ciężko jest pokonać szczury walczące większą ilością osobników. Pojedynczo, nawet dla niewprawnego w ataku i obronie nie stanowią większego zaskoczenia. Jeśli już raz zaatakują, nie odpuszczą.

Ciekawostki:

[Valerie]

Kotołak

Wygląd:
Amoriońskie kotołaki to zwierzęta specyficzne. Mają wygląd  i zwinność kota, ale posiadają umysł dorównujący krasnoludzkiemu, elfiemu, czy ludzkiemu. Tak więc wyglądem może i od zwierząt się nie różnią, ale są zdecydowanie od nich mądrzejsze. Wbrew powszechnej opinii ten dość pospolicie występujący tutaj gatunek nie potrafi zmieniać się w człowieka. Taka zależność zachodzi jedynie wtedy, gdy mamy do czynienia z człowiekiem - łakiem, czyli osobą, potrafiącą zmieniać się w zwierzę.
Paleta kolorów futra kotołaków jest bardzo różnorodna. Od czerni, szarości, rudości, aż do bieli - w zależności od miejsca występowania zwierząt. Kotołaki możemy podzielić na nizinne, leśne, pustynne i górskie, choć nie znaczy to, że nie mogą żyć w skupiskach ludzkich, krasnoludzkich, czy elfich. Kotołaki nie potrafią mówić w języku istot rozumnych. Pomiędzy sobą porozumiewają się za pomocą myśli.

Miejsce występowania:
Kotołaki żyją stadnie i raczej nie szukają zaczepki. Co innego, gdy się je zaatakuje. Wtedy nastraszają swoje futro, wyciągają pazury i głośno fuczą, chcąc wystraszyć przeciwnika. Jeśli to nie pomoże same atakują pierwsze. Są zwinne i szybkie, co czyni z nich dość niebezpiecznego przeciwnika. Mogą żyć niemal w każdym miejscu, choć ze względu na występowanie podzielono je na nizinne, leśne, pustynne i górskie.


Ciekawostki:
Znanymi odmianami kotołaków są:
- łaki (ludzie potrafiący przybierać postać kota)

[Szakalina]

//Autor LadyOfHats; Licencja: CC-Zero


Goblin

Wygląd:
Stworzenie humanoidalne średniego wzrostu o przygarbionej posturze oraz szczupłej, zwinnej sylwetce umożliwiającej wykonywanie akrobatycznych ruchów podczas ataków lub zwiadu. Głowa bezwłosa, ze spiczastymi, wyraźnie odznaczającymi się uszami i płaskim nosem. Uzębienie ostre, częstokroć uzbrojone w wystające poza jamę ustną kły. Ślepia żółte bądź czerwone.
Odnóża dolne zwieńczone ostrymi pazurami, dłonie bardzo chwytne - przystosowane do dzierżenia oręża oraz szybkiego łapania różnorakich przedmiotów.
Kolor oraz odcień skóry goblinów pozostaje zasadniczo bardzo zróżnicowany i zależy od czynników, w jakich dany osobnik dorastał. Skóra goblinów żyjących w leśnych ostępach jest na ten przykład zieleńsza, niż goblinów egzystujących pod ziemią lub w górach, których barwa skóry może być nawet brązowo-szara.

Miejsce występowania:
Wszelkiej maści legowiska ziemne, takie jak nory lub jaskinie, a także tereny górskie. Rzadziej nizinne, leśne ostępy, gęste puszcze czy tereny podmokłe. Ponadto ewidentna niechęć do umiejscawiania się w pobliżu źródeł wody, takich jak koryta rzek czy brzegi jezior. Gobliny chętnie biorą we władanie opuszczone budynki i ruiny, a także dawne kopalnie, gdzie rezydują w większej liczbie.

Ciekawostki:
- nie grzeszą inteligencją, co nadrabiają sprytem, brutalnością oraz bezwzględnością
- bardzo szybko i chętnie się rozmnażają, tworząc prymitywne społeczeństwa skupione wokół wodzów
- różnorakie kolory skóry goblinów pozwalają im łączyć się w plemiona i pomagają rozpoznać "swoich"
- rzadko kiedy bywają dobrze uzbrojone, głównie posługując się zdobycznym i mocno wysłużonym ekwipunkiem; stronią od posługiwania się przedmiotami zaklętymi
- osobniki żyjące na nizinach lubują się w budowaniu fortecznych umocnień z drewna, skąd organizują rajdy na pobliskie siedliska innych stworzeń i w których przechowują łupy

[Valerie]

Gryf

Wygląd:

Gryf wyglądem ciała przypomina lwa z ptasim dziobem i skrzydłami. Może ma mniej bujną grzywę, niż jego koci kuzyn, ale gdyby nie opierzone, umięśnione i duże po rozłożeniu skrzydła oraz ostry, przypominający orli dziób, w niczym chyba od lwa by się nie różnił. Bronią gryfa są nie tylko potężne pazury. Gryf nawet na ziemi może bronić się skrzydłami, które po rozłożeniu stanowić mogą swego rodzaju tarczę. Niektóre gatunki posiadają na skrzydłach łuski, zamiast piór. Stanowią one dodatkową ochronę przez atakującym oraz jego bronią. Gryfy są mięsożerne. Polują samotnie, ale pożywiają się wspólnie. Podobnie, jak u lwów za zdobywanie pożywienia odpowiadają samice. Ich też jest więcej niż samców tego gatunku.

Miejsce występowania:

Gryfy, jako zwierzęta latające mogą żyć na dużych wysokościach. Często spotkać je można na terenach górskich, gdzie żyją w niewielkich stadach zakładając kolonie. Odmiany żyjące w okolicach zalesionych pagórków są mniejsze oraz mniej odporne na ataki. To one zwykle posiadają pióra na skrzydłach, a ich obroną są pazury i ostro zakończony dziób.

Ciekawostki:
* Gryfa nie można oswoić.
* Dotychczas rozpoznano tylko 3 gatunki tych stworów:  gryfy górskie, gryfy leśne oraz gryfy cmentarne.

[Naesa]

Autor: Nocturnalimagination @ DA


Żmijoczłek

Wygląd:
Muskularna antropomorficzna istota, z wyglądu przypominająca jaszczuroczłeka, jednakże różniąca się od niego bardziej miękką tkanką mięśniową oraz brakiem naturalnej ochrony zapewnianej przez łuski. Geneza ich powstania oraz tajemnica rozrodu nie jest znana, przy czym najbardziej prawdopodobna hipoteza zakłada, iż przedstawiciele tego gatunku wykluwają się z jaj. Żmijoczłek porusza się na dwóch kończynach dolnych, w pozycji wyprostowanej. Jego ogon pozostaje niebezpieczną bronią, gotową zadać przeciwnikowi ogłuszający cios, po którym to następuje - jeśli ofiara ma szczęście - dobicie za pomocą oręża lub - jeśli nie - bolesne ukąszenie zestawem kłów, które niczym felczerskie igły służą żmijoczłekowi do wstrzyknięcia trucizn w system krwionośny wroga. Śmierć następuje po kilku dniach, poprzedzona agonią oraz ogólnym paraliżem ukąszonego.

Miejsce występowania:
Terytoria suche i pustynne oraz ubogie w roślinność, także skaliste i dobrze nasłonecznione. Czasem groty jaskiń, rzadziej stanowiska blisko siedzib ludzkich oraz innych ras humanoidalnych. Pogłoski pozwalają przypuszczać, że istnieją gatunki żmijoczłeków występujące na mokradłach, acz nielicznie.

Ciekawostki:
-Antidotum na jad żmijoczłeka spędza sen z powiek wielu alchemikom, a leczenie jego ukąszenia polega na uśmierzaniu objawów.
-Nic nie wiadomo o ich kulturze oraz społeczeństwie.
-Używają bardzo prymitywnego oręża, najczęściej typu drzewcowego.
-Zapuszczają się na dalekie polowania, wysyłając na nie uzbrojone grupy myśliwych. Ich ofiarami najczęściej padają duże zwierzęta kopytne. 
Stronią od spożywania mięsa z jaszczuroludzi.