Nie liczy lat, bo lata dawno umarły.
Nie zna imion, bo imiona zgubiły znaczenie.
Nie ma przyjaciół, bo nawet pamięć o nich rozsypała się w proch.

Devlin Tyramon.
Cień, który przeżył własne stworzenie.
Strażnik ciszy na bagnach Hell.
Ten, którego niebo nie chce znać, a ziemia nie potrafi pochłonąć.

Mówią, że jest zimniejszy niż lód, którym włada,
że jego spojrzenie potrafi zamrozić rzeki,
a jedno westchnienie uciszyć serca całych miast.

Nie jest jednak dobry.
Nie niesie pociechy.
To nie wybawiciel.
To ostrze zawieszone nad światem, które nie spada, bo trzyma je jedynie własna wola.

Inni są gorsi – dlatego on wciąż trwa.
Jest ciężarem, którego nie można zdjąć.
Jest wyrokiem, który jeszcze nie zapadł.

Ktoś szepcze, że można go odnaleźć.
Kto odważy się wejść na Bagna Hell, ten usłyszy w ciszy jego kroki.
Devlin przyjmuje tych, którzy chcą uczyć się mroku,
tych, którzy nie boją się dotknąć zimnej prawdy o magii i jej cenie.

Nie wzywa nikogo.
Nie obiecuje niczego.
Ale jeśli usłyszysz echo w lodzie,
jeśli cień położy się na Twojej drodze –
to znaczy, że on już czeka.

I wówczas będziesz musiał odpowiedzieć,
czy idziesz ku zgubie…
…czy ku potędze,
która nigdy nie zna światła...