Dalghar to wysoki, smukły mężczyzna o bladej skórze, która kontrastuje z ciemnymi, nieco rozczochranymi włosami opadającymi na czoło. Głęboką, pionową bliznę na lewym oku trudno przeoczyć. Jego lodowoniebieskie oczy patrzą na świat z mieszaniną zaciekawienia i determinacji.
Jego strój stanowi długi, ciemnogranatowy płaszcz, przeszywany srebrnymi nićmi układającymi się w runiczne wzory. Na dłoniach nosi skórzane rękawice bez palców, ozdobione tajemniczym symbolem. Wysokie, solidne buty z ciemnej skóry, zapinane na liczne sprzączki, są śladami dalekich wędrówek.
Przy pasie dźwiga kilka sakw skrywających niezbędne drobiazgi – fiolki z miksturami, drobne runiczne kamienie, notes oraz oręż. Jego bronią jest krótki miecz o wytartej rękojeści. Kiedyś prezentował się okazale, lśniąc błękitem kryształu osadzonego w głowicy, lecz liczne podróże i potyczki pozostawiły na nim wyraźne ślady – rysy i ubytki, świadczące o niejednej przebytej walce.
Dalghar urodził się w niewielkiej wiosce położonej w krainie, gdzie zima zdawała się nigdy nie ustępować. Nie było to do końca prawdą – od czasu do czasu wiosna zdołała przebić się przez chłód, przynosząc chwilowe ciepło i odrobinę wytchnienia. Jednak przez większość roku życie toczyło się w rytmie śnieżyc i lodowych burz.
Jego rodzina nie wyróżniała się niczym szczególnym. Ojciec był myśliwym – wraz ze swoimi kompanami dbał o to, by mieszkańcy wioski nie umarli z głodu. Surowe warunki nauczyły go sztuki przetrwania w nawet najbardziej beznadziejnych sytuacjach, a tę wiedzę skrupulatnie przekazywał synowi. Matka Dalghara zajmowała się domostwem i pomagała w oprawianiu zwierzyny po polowaniach.
Już jako dziecko Dalghar wykazywał niezwykły talent do magii. Gdy miał dziesięć lat, odkrył, że potrafi manipulować wodą, śniegiem i lodem. W mgnieniu oka był w stanie zamienić kroplę wody w ostry niczym włócznia sopel. Jego moc rosła z każdym rokiem, a ponieważ w wiosce nie było nauczycieli magii, rozwijał ją instynktownie, ucząc się poprzez eksperymenty.
Wszystko zmieniło się pewnego ranka. Gdy Dalghar obudził się, odkrył, że wszyscy mieszkańcy wioski… zniknęli. Nie pozostał po nich żaden ślad – jakby nigdy nie istnieli. Ich domy stały nienaruszone, rzeczy pozostawały na swoich miejscach, ale ludzie rozpłynęli się w powietrzu. Po jego rodzicach i sąsiadach nie było ani śladu. Nastolatek spakował więc swoje rzeczy i wyruszył w drogę, mając tylko jeden cel – odkryć, co się wydarzyło.
Podczas swoich podróży doskonalił sztukę magii lodu, lecz odpowiedzi, których szukał, wciąż wymykały się z jego rąk. Im więcej odkrywał, tym więcej pojawiało się pytań. Ludzie, których spotykał, podważali jego wspomnienia – sugerowali amnezję, paranoję, a nawet szaleństwo. Nawet jego mistrzowie odwrócili się od niego. W końcu, nie mając już powodu, by pozostawać w miejscu, gdzie nie był mile widziany, ponownie ruszył w drogę – samotny, lecz zdeterminowany, by poznać prawdę.
OT:
1. Tak
2. Nie
3. Tak, ale nie
4. Miejsce na sesje zapełnione, ale rozpatrzę każdą propozycję. A nóż, widelec, frytki.
6. Krasnolud mechanicznie, ludź fabularnie.
7. Goblin Town przyjmuje wszystkich tych, którzy nie chcą być zrzeszeni. Zrzeszam niezrzeszonych!
8. Loguję się z różnych miejsc, więc zmienne aj pi.
Ekran: 1024x768 
Czas: 
Zarejestrowanych: 506
Online: 3 (
Nowy: 
Nowa tura za ok. min.
Odwiedzin: 27 626 362
