- Curiosas? - Brwi zmarszczyła patrząc w górę na jegomościa pytającego o drogę do stolarni jej przyjaciela. - A czemuż o niego pytasz? Czyż moja praca jest niby w jakimś stopniu mniej fascynująca od jego ciągłego … strugania? - Zapytała.
- A też jesteś fleczerem? - Zapytał jegomość prowadzący za uzdę objuczonego konia patrząc z przekąsem na wiklinowy koszyk pełen ziół który Malum niosła w ręku.
- No oczywiście że nie. Jestem jego kucharką ale też i ... - Tu palec wskazujący do góry uniosła - ... niezgorszą alchemiczką.
- Łuk mi się połamał. Fleczer mi jest potrzebny nie baba z ziołami na katar.
Nie wiedział co czyni wypowiadając te słowa.
- Babętosobiewnosieposzukaj! - Gdy się denerwowała potrafiła mówić naprawdę szybko.
- Eh, to powiesz mi gdzie go znajdę? - Dodał zrezygnowany.
- Nie. - Brwi zmarszczyła i ręce na biodrach oparła w wyrazie wielkiego oburzenia.
Mężczyzna tylko westchnął i ruszył przed siebie, generalnie w dobrą stronę.
Ona wybrała również tę drogę, lecz znała pewien skrót i w domu była zanim przybysz zdążył się na horyzoncie pojawić.
- Załatwiłam ci wolny wieczór. - Zawołała od progu wchodząc do domu przez pracownię. Na tym samym poziomie domu był również salon i kuchnia, a ona niosła do kuchni kosz z ziołami.
- Wolny? Ciemu? - Zapytał pojawiając się w zasięgu jej wzroku kiedy to otrzepywał wióry z kawałka drewna co łukiem się miał stać niedługo.
- Mówiłeś że zmęczony jesteś. - Zatrajkotała. – I znów śmiecisz na podłogę.
- Tak, ale twoim ciągłym gadaniem. - Ręce rozłożył bezradnie.
- Nowiesztyco? - Brwi zmarszczyła i wyprostowała się dumnie. - Jaktak, tojutrojużmnietuniebędzie skorotowarzystwomojeciniemiłe.
- Dobla, dobla. Gdzie ten ktoś? Pójdę po niego. Mozie lobota będzie jakaś dobzie płatna. Pomyślałaś o tym tłochę chociaż? - Całkiem zignorował jej focha i gadanie o opuszczeniu domu. Musiałaby chyba połowę wszystkiego zabrać albo ewentualnie tylko pracownię mu zostawić. Bo to tak naprawdę stolarnia była jego królestwem, zaś domem to ona rozporządzała.
- Aidź, idź. Plackarzepowegoteżniezjedz. Apotemmarudźżeśzmęczony. - Westchnęła zbolałym tonem ręce załamując. - Schudłeś ostatnio. - Zawołała za nim.
Ale gnoma już nie było w kuźni.

Siedziała w kuchni mając na nosie jego fleczerskie gogle. Widać robiła coś wielce niebezpiecznego. Malum kroiła cebulę właśnie … do zupy.
- Malum! - Drzwi nagle się otwarły i do środka wpadł rozpalony Curiosas.
- NaHeluvaldacotywyprawiasz?! - Odkręciła się ku niemu słysząc jego krzyk. - Stałosięcoś! - Dłonie jej zamarły w połowie krojonego plasterka. Curiosas nigdy nie wpadał tak do domu. To był najspokojniejszy gnom jakiego znała.
- Malum. Musisz mnie posłuchać! - Powiedział żywo.
Nagle poczuła że koniuszek palca pali ją i upuściła nóż na stół. Spojrzała na zraniony palec i wsadziła go szybko do ust.
- Nic ci nie jest? – Zapytał robiąc wielkie oczy. Nie zapowiadało się dobrze skoro się skaleczyła ale wyglądała na spokojną.
- Cojest? Mówże! – Gnomce serce mało z piersi nie wyskoczyło. - Pracowniawybuchła? - No co za bzdura, bo przecież stolarnia była na poziomie kuchni, więc na pewno by wiedziała jakby coś się tam stało.
- Nie, to nie to. Dobla bez źbędnego piełdolenia i kwiatków bo tego gówna dość masz pod domem. Malum ty moja najlepsza gośpodyni i przyjaciółko, zechcesz być moją zioną i dzielić się ziepą przez wszystkie lata któle są jeszcze przed nami?
- Co? Znaczynicsięniestało? Na szczęście. Co?! - W końcu dotarło do niej co mówił do niej Curiosas i oczami zamrugała kilka razy a trzepot jej rzęs zapewne wywołał huragan na drugiej części mapy Amorionu. Dopiero teraz ujrzała wyciągniętą ku niej dłoń gnoma z przepięknym mithrilowym pierścieniem trzymanym w jego palcach.
- A zjesz na kolację cały placek który ci przygotowałam? - Ręce pod boki zaparła patrząc na niego ze zmarszczonymi brwiami choć na ustach widniał nikły uśmiech.
- Malum, kulba! Ja ci miłość wyźnaję a ty o placku piełdolisz? - Westchnął ale przytaknął że zje. Nie znosił tych jej zmarszczonych brwi i gadania. Wolał unikać konfliktów.
- No dobla. Znaczy dobra!. - Wykrzyknęła wręcz i całkiem jak nie ona bo żywiołowo na szyję mu się rzuciła w bardzo spontanicznym odruchu. Pierścień wypadł zszokowanemu Curiosasowi z ręki i poleciał po łuku wprost do gara z gotującą się zupą.
Gnom odstawił Malum szybko na ziemię i zanurkował łychą w pachnącym warzywnym wywarze. Wyjął pierścień i otarł go w swój roboczy fartuch. Klęknął i wyciągnął ku gnomce rękę z pierścieniem.
- To co? Ucynisz mi ten zaśczyt?
- A czy nie powiedziałam tak?
- Nie.
- Tak.
- Malum!
- Tak, no tak. Zgadzamsięprzecież.

- Panie Curiosas mogę zapytać się jak pan poznał Malum? - Kapłanka zapytała się wystrojonego do ślubu gnoma. Mężczyzna nerwowo oczekiwał na swą wybrankę serca przed świątynią. Spóźniała się na własny ślub. Najwidoczniej musiała poczekać aż placek się upiecze. Gnom zmrużył oczy wypatrując czy przypadkiem nie nadciąga jego gnomia towarzyszka życia. Na czole miał swe fleczerskie gogle ale nie zakładał ich bo jak to tak brać ślub w goglach? Na czole za to mogą być.
Kapłanka widząc jego zdenerwowanie chciała nieco rozładować napięcie stąd pytanie.
- Ale zie co? - Zapytał zaskoczony. Do końca nie dosłyszał a może i dosłyszał ale nie zrozumiał pytania.
- No pytałam się jak pan poznał Malum? - Powtórzyła grzecznie kapłanka.
- A niech pani da spokój. Lepiej nie mówić. - Machnął ręką gnom uznając temat za zakończony.
- Ależ nalegam. Czas szybciej minie a pan zobaczy że lada chwila pańska wybranka się tu pojawi.
- Eh no dobla, dobla. - Powiedział zrezygnowany gnom. Widać miał drobną (albo i nie) wadę wymowy. - Poznałem ją przez psipadek.
- Psi co? - Zapytała zaskoczona kapłanka powstrzymując w głębi siebie śmiech.
- Psipadek. - Powtórzył zirytowany marszcząc przy tym brwi. - Ma pani płoblem ze śłuchem? Tak więc poznałem ją przez psipadek. Lobiłem coś w warśtacie i skaleciłem się mocno. Naplawdę mocno. – Pokiwał głową robiąc poważną minę. – Posłałem kawał dlewna do stu kulew i ona psiechodząc nieopodal warśtatu musiała słyszeć. I się pojawiła. Miała jakieś zioła i bandazie bo wracała z lasu. Wiedziała pani zie moja Malum tnie sielpem lepiej niż niejeden woj? - Opowiadając historię gnom spojrzał na kapłankę znacząco. Z nerw wyjął z kieszeni rzepę i zagryzł nią. Kapłankę zdziwił fakt że gnom na ślub szedł z rzepą w kieszeni … ale spoglądając na gogle na czole gnoma oraz domyślając się jaką profesję miała jego przyszła małżonka stwierdziła, że chyba jednak już więcej nic jej nie zdziwi. - Podeszła do mnie i pokazałem ranę i zapytałem czy ma coś na to. Powiedziała zie tak i kazała się nie mazać. Da pani wiarę? Okręciła rękę jakimiś ziołami i bandaziem całkiem sprawnie a do wypicia dała mikstulę na uśmiezienie bólu.
- I co? Pomogło? - Zapytała zaciekawiona kapłanka.
Gnom spoglądając na kobietę pokręcił przecząco głową.
- Tak. Znacy nie.
- To w końcu jak to było, bo nie rozumiem?
- No ból minął ale od tych ziół na ręku. Ale ta mikstula … to była na pseczyszczenie a nie na ból. Cy kapłanka wie co to znacy slać na ziadko przez tsy dni non stop? - Zapytał wbijając przenikliwe spojrzenie w kapłankę. - Malum widząc swój błąd stwierdziła że na cias działania mikstuly zaopiekuje się mną. I tak się wpłowadziła do mnie. I została. - Ostatnie słowa powiedział nieco zrezygnowany lecz w tym momencie gnom ujrzał jak zza zakrętu wyłania się jego wybranka serca a jego oblicze rozpogodziło się na ten widok.

Generalnie każdy by się uśmiechnął, bo sięgająca może z metr krągła kobieta sunęła przed siebie dumnym krokiem, a odziana była w biel przez co łudząco do bezy była podobna.
- No, w końcu. - Powiedział uradowany kończąc jeść rzepę.

- Gdzie to było, gdzie … o, jest! – Sięgnęła po książkę kucharską. Przetarła dłonią po okładce ścierając zalegający na tomisku kurz. Malum była doskonałą kucharką i trochę uwłaczało jej, kiedy musiała sięgać po pomoc toteż owe annały wiedzy kulinarnej obrastały w kurz stojąc praktycznie nieużywane na półce w kuchni. Tym razem jednak pamięć ją zawiodła i musiała podeprzeć się recepturą z księgi. Gdy odwróciła się by położyć ‘”Zbiór przepisów dobrych na każde święta” na stole, coś oderwało się od tylnej okładki i upadło na ziemię. Była to pojedyncza strona zapisana dziwnym pismem ale na pierwszy rzut oka było widać że jest to jakiś przepis. Malum pochyliła się nad kartą i wpatrywała w nią chwilę zastanawiając skąd to mogło się w kuchni znaleźć. Sięgnęła po leżący na podłodze przepis i usiadła na zydlu wpatrując się w znaki jakimi była karta naznaczona.
- Co to. To jakieś elfickie czy co? – Zapytała samą siebie zaciekawiona obracając kartkę w dłoni i przyglądając się jej z każdej strony. Nie znała tego tajemnego pisma. Zmarszczyła brwi myśląc intensywnie. W jej głowie kłębiły się setki receptur na przeróżne dania. Uśmiech rozjaśnił jej zamyśloną twarz. Generalnie to nie musiała się na piśmie znać, bo narysowane były wszystkie składniki i je potrafiła rozszyfrować zaś proporcje które wyrażone były znanymi jej liczbami wskazywały jasno, że przepis dotyczy ciasta z wróżbą, ciasta a nie ciastek. Zastanawiało ją tylko czemu ten cukier to taki czarny, gdzie jest mąka i po co rysować na wyrabianym cieście te wszystkie symbole. Wzruszyła ramionami ale z wrodzoną ciekawością zaczęła na stół składać potrzebne składniki całkiem porzucając myśl o przepisie którego miała poszukać w księdze.
Spoglądając na leżący przed nią rządek potrzebnych do wytworzenia ciasta elementów wzięła się pod boki. Znów jej brwi podjechały blisko siebie kiedy się zamyśliła. - Może zamiast ciasta wielki placek zrobić, rzepowy placek. Przecież to to samo, tylko nie na słodko. - Mamrotała pod nosem i klasnęła w ręce zadowolona podejmując się zmiany koncepcji. Wymieniła kilka składników, starła kilka dorodnych rzep, jedną przy tym chrupiąc na boku, tak jak niektórzy lubią popijać wino w trakcie gotowania.
Krzątała się to od pieca do kociołka i od kociołka do stołu. Na przygotowanej wyrobionej masie narysowała znaki z przepisu głowiąc się po co to. A że ciekawska była z natury to i nie chciała niczego przeoczyć. Zioła których musiała użyć w trakcie gotowania dały jej pewność że lepiej iż zamiast dziwnego czarnego cukru dała tartą rzepę i mąkę.. Danie miało charakter wyraźnie przekąskowy a nie deserowy.
Siedząc naprzeciw paleniska z zadowoleniem patrzyła jak placek rośnie w piecu. Teraz nadszedł czas aby zająć się kartką z życzeniem. Napisała na jednej stronie niewielkiego świstka „Będziesz miał wspaniały dzień” a na drugiej dziwne znaki i symbole które mogły znaczyć cokolwiek a które bardzo dokładnie określał przepis.
O ile dobrze wydedukowała to karteczkę trzeba było pod koniec pieczenia umieścić w cieście, kiedy już nie będzie ciastowate, wiadomo żeby się nie polepiło wszystko. Gdy placek z rzepy był już gotowy wyjęła go, obejrzała dokładnie, powąchała i złożyła na pół wsuwając kartkę z życzeniem do środka.
Nabrała powietrza w płuca żeby zawołać Curiosasa. Wiadomo że to on miał być odbiorcą tegoż wymyślnego smakołyku. Głos zamarł w jej otwartych z wrażenia ustach, kiedy na jej oczach placek zaczął się ruszać i formować w coś.
Coś, co przybierało ludzką formę z rękami i nogami. Rozłożyste liście wyrastały ze zgarbionych pleców stwora niczym skrzydła. Tył ciała miał fioletowy a przód biały. Rosło to coś i rosło. Kiedy plackowa maszkara zrobiła się za ciężka strzaskał się stół pod nią i w koło zrobił się okropny bałagan.
Malum przełknęła ślinę i wrzasnęła. – CURIO RATUJ PLACEK! - A brzmiało to jakby Curio miał ratować placka bo przerw pomiędzy wrzaskami nie robiła.
Nie uciekała mimo tego iż prawie sparaliżował ją strach, tylko chwyciła za chochlę i zaczęła nią okładać po kolanach przygarbioną ze względu na swoją wielkość postać stojącą bezczynnie w kuchni.
Rzepowy olbrzym nie ruszał się i tylko świecące na zielono punkciki, w wyrostkach które miały przypominać twarz, przygasały kiedy gnomka wymierzała mu razy metalową łyżką.
- Idź precz z mojej kuchni! Istoto przeklęta! – Krzyknęła a potwór posłusznie ruszył przed siebie wybijając w ścianie kuchni otwór swojej wielkości, po czym stanął posłusznie przed domem.

Curio siedział w swoim gabinecie nad nowym projektem. Zawzięcie coś rysował węgielkiem na kartce, przeliczał co i raz marszcząc brwi i zagryzając przy tym umytą surową rzepą. Wtem usłyszał wrzask swej niedoli, tfu znaczy małżonki. Bez wahania zerwał się na równe nogi i ruszył w stronę kuchni skąd dobiegał krzyk ukochanej.
Wbiegając do kuchni rzepowy golem właśnie wybijał dziurę w ścianie. Niewiele myśląc rzucił w niego rzepą bo niby co mógł zgarnąć bezwiednie ze stołu? Tylko rzepę. Warzywo odbiło się od stwora i upadło tuż przy ogromnej nodze golema. Stwór spojrzał na użyty pocisk i ryknął w stronę Curia z dezaprobatą żeby to się nigdy więcej nie zdarzyło. Wrzucać rzepę do garnka tak, ale żeby w kogoś? Profanacja!
Oszołomiony gnom spojrzał na małżonkę.
- E…. Za duzio dloździ? - zapytał zmieszany a potem spojrzał na wyrządzone szkody i westchnął głęboko.- - No juź dobla dobla. Zlobię ci tę pśeklętą nową kuchnię. Tsieba było psipomnieć ziebym lozbudował ją a nie od lazu lozwalać wsistko wkoło… - gnom wycofał się do gabinetu narzekając na małżonkę. Jednak zabrał się do projektowania nowej duuuużo większej kuchni. Będzie w niej kilka pieców, stołów, spiżarnia i co tam sobie zażyczy. - Tylko oglódek tsieba psienieść! - krzyknął z wnętrza gabinetu.

- Ale co z tym, nim, tym. - Zapytała powietrze, bo Curio raczył zabrać tyłek w troki do swojej pracowni. - No nic. Kuchnia wieksza się przyda, ale co z tobą zrobić. - Malum obeszła golema dookoła a ten wodził za nią zielonymi ślepiami. - No co się tak gapisz. Posprzątać trzeba ten bałagan cały. - Zamarudziła wzdychając. - Za dużo drożdży. Tyle że drożdży nie było w recepturze. - Dodała zakasując rękawy sukni, która to za ciasna była tu i ówdzie opinając się na boczkach krągłej jak rzepka gnomki.
Golem ruszył z miejsca ku trwodze gospodyni i zgarnął w wielką łapę stertę cegieł. Rozejrzał się w koło i rzucił nimi w dal, poza ogródek państwa Nosy.
- Nieeeeee. Stój. - Rękami zamachała i podbiegła do golema. - Dobra spokojnie. - Wyszeptała pod nosem i pot z czoła otarła bo lekko się zdenerwowała. - Ty, Rzepo. Tak ty. - Dodała kiedy stwór spojrzał na nią. - Weź te cegły ale nie rzucaj nimi. Połóż je tam. - Pokazała na spore zagłębienie w terenie. - Wyrównamy ten dół w końcu zasypiemy ziemią i będzie miejsce na kolejne poletko rzepy. - Przy pomocy olbrzyma praca którą ciągle odkładała na potem, nagle mogła być zrobiona w kilka minut.
- Ty tylko mnie słuchasz. Prawda? Podskocz na jednej nodze. - Wzięła się pod boki i ze ściągniętymi brwiami, spode łba, wielce ciekawa wpatrywała w osobliwego nowego domownika. No przecież nie mogła się pozbyć takiego skarbu. Miała nadzieje że to to nie zgnije za kilka dni i nie pokryje się pleśnią. Póki co zyskała plany na kilka następnych tygodni.

Pewnego razu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami a tak konkretniej to na obrzeżach Elakki, na ogrodowym leżaku, o konstrukcji która wyszła spod hebla jej męża, siedziała sobie Malum i przyglądała się pracy Rzepy. Rzepa jak przystało na domowego golema sprawdzał się bardzo dobrze w roli ogrodowego pracownika. A że gnomi ogródek Malum był dość rozległym areałem, to jego pomoc w pielęgnacji tegoż zakątka była nieoceniona.
Popijała leniwie zimny sok jabłkowy, bo sok z rzepy stosuje się tylko leczniczo, gdy nagle ujrzała stojącą w oddali postać. Owy intruz stał na miedzy, znaczy na terenie należącym do Malum. Już gotowa była wołać Rzepę, ale przecież sama mogła sprawdzić któż to naruszał jej terytorium. Oszem, pola może i nie były grodzone, ale rowek szerokości dorodnej rzepy zrobiony przez Rzepowego palucha jasno dawał do zrozumienia że jest to granica jej własności. Unosząc rąbek sukni, co by nie ubrudzić jej świeżo przekopaną ziemią, stawiała kroki delikatnie na stabilniejszych pryzmach gruntu.
Im bliżej podchodziła, tym intruz coraz mniej groźny się wydawał. Finalnie okazało się, że zakapturzona postać okazała się być równie nikczemnego wzrostu co gnomka.
- Witam ozięble na moim skromnym poletku. Czy mógłbyś wędrowcze skierować swe kroki poza jego granice? Tu się pracuje. – Zapytała nieco oschłym tonem próbując wypatrzeć twarz w cieniu kaptura okrywającego tajemniczego intruza. Brwi miała ściągnięte potęgując miną wyraz swojego niezadowolenia.
- A witaj o właścicielko tegoż wielce magicznego stworzenia. – Zachrypnięty głos wskazywał na sędziwy wiek rozmówcy. – Rzepa, nie pomyślałabym o tym nigdy. – Postać zaśmiała się złowieszczo wyciągając ku Malum kościstą chudą dłoń dzierżącą okazałą rzepę.
Na słowa o magicznym stworzeniu Malum zareagowała całkiem spokojnie. Tym bardziej że Rzepa od kilku chwil był poza zasięgiem ich widoku. – Jest tylko mój. – Ton głosu gnomki był twardy niczym stal. Gorzej było z jej silną wolą na widok rzepki, jednak trzymała się twardo starając nie spoglądać na dorodny, wręcz idealny okaz.
- Wiem, że on nie posłucha nikogo prócz ciebie. – Postać skierowała otwór w kapturze w stronę Malum. – No weź, nie jest przecież zatruta. – Zachęcała, a spotęgowany po stokroć zapach rzepy nagle pojawił się znikąd i owionął gnomkę niczym cudowny utkany z aromatu całun.
Malum przymknęła oczy poddając się magii, bo przecież nie znała się na magii, całkiem bezwolnie sięgnęła po rzepkę i … ugryzła.
- Uahahaha – Mroczny śmiech rozległ się koło jej ucha. Postać znikła rozpływając się w powietrzu tak jak i zapach rzepy. Malum spojrzała na rzepę, którą trzymała w dłoni a było to całkiem czarne warzywo które wyglądało jak węglana rzeźba. Chciała wypluć to co ugryzła, lecz nie mogła się ruszyć. Dziwna magia nie pozwalała jej nawet krzyknąć. Jakby stała się nagle przedmiotem, jakąś przerośniętą kukłą. Na domiar złego jakaś zuchwała sroka usiadła na czubku jej głowy i zakrakała złowieszczo nic nie robiąc sobie z tego, że pazurami niszczyła elegancką fryzurę zaklętej gnomki.

Czas mijał.
Po skończonej robocie Rzepa przycupnął obok swej pani. Golem nie głowił się czemu Malum nic nie mówi. Czekał na kolejne zadania. Przysłonięta olbrzymem nie była przez nikogo niepokojona, ba po prostu nikt jej nie zauważył. Tym bardziej, że od golema raczej wszyscy trzymali się z daleka. Tylko czemu nikt jej nie szukał? Zapewne Curiosas zaszył się w pełnej drewna pracowni, przygotowując dla kogoś zlecenie jednocześnie całkiem zapominając o tak prozaicznych sprawach jak kolacja.
Punkt o północy magiczny paraliż odpuścił. Malum poruszyła się. Była skostniała i bolało ją wszystko przez co osunęła się na poletko plamiąc swą elegancką suknię wilgotną świeżo przekopaną ziemią. W głowie pojawiała się non stop jedna myśl. Kto to był i co się stało. Musiała koniecznie wrócić do domu. Chciała zawołać Rzepę ale nie mogła z siebie wydobyć głosu. Machnęła ręką i ... skonsternowana spojrzała na kolor swej skóry, która była sino-szara. No tak, przecież stała na chłodzie prawie pół nocy.
Wstała z trudem brudząc przy okazji dłonie i mankiety sukni i ruszyła w stronę domu dziwnym powolnym krokiem, ciągnąc nogę za nogą. Powietrze dziwnie pachniało. Coś ją rozpraszało. Nie mogła skupić się na drodze powrotnej. Czuła coraz mocniej dziwny zew. Z każdym kolejnym krokiem zapominała gdzie miała iść. Rozglądała się w koło nieco zdezorientowana, coś zalśniło w kłosach trawy. Podniosła z trawnika Curiosasowej roboty sekator. Jego długie, przystosowane do cięcia gałęzi ostrza były ostre niczym brzytwy. Spojrzała w swoje odbicie w błyszczącej stali i zamrugała czerwonymi ślepiami wydając z gardzieli pomruk złowieszczy i skrzek przyprawiający o gęsią skórkę. Poza jedną myślą miała pustkę w głowie. Musiała zabić tego, kto ma rzepę. Musiała zdobyć rzepę.
Na szczęście ominęła swój dom. Rozczochrana, w ubłoconej sukni ale uzbrojona w sekator skierowała swe niespieszne rozdygotane kroki w stronę centrum miasta …

Rankiem na bazarze raz po raz słychać było przewijające się słowa o przeklętej lalce, która pojawiała się tej nocy w różnych miejscach Elakki strasząc okrutnie jej mieszkańców. Co bardziej wierzący, pozakładali dziś większą ilość amuletów ochronnych.

- Jo ci powiem, nie większa niż metr była, ze strasznymi świcącymi na czerwono ślipiami a noże w ręcu miała że hoho. W atłasowej sukni takiej glanc cud miód była a cała była z porcelany. - Jedna z przekup oisała lalkę układając na stoisku stosik z rzep.
- A co ty opowiadasz. Zgrygiel gadał że ją widzioł i miała taaakie pazury, a nie noże. I rogi miała. Czerwone rogi. - Dodał sprzedawca ryb.
- Sama jom żem na własne oczy widzioła, koło stajni stała. Niech dobra Anariel ma nas w opiece. -Odpowiedziała mu scenicznym szeptem.
- Co za głupoty. Przecież to tylko bajki. Ktoś ubrano kukłę wystawił pod stajnię dla hecy i o. Wielkie mi mecyje. - Na rozmowę zareagował jeden z klientów nie wierząc w te rewelacje.
- W cołej Elakce jom widzieli. To ktoś po dzielnicach by jom targał? - Sprzedawca ryb wierzył słowom swojego kompana Zgrygla.
- Taaa, a toć mi powiesz że sama poszła może. I kto jom widzioł? Pijoki pewno same. - Zaśmiał się ten co rybom się przyglądał.
- A co ty mje będziesz łod pijoków wyzywał, co he?
- Nad głową jegomościa świsnęła rzepa rzucona niecelnie przez handlarę, która słowa o pijakach wzięła za bardzo do siebie.

... cdn ...

Drogi Brendanie,

Serdeczne podziękowania za dostawę ziół. Pięknie się prezentują teraz suszone pod powałą wypełniając kuchnię mieszanką aromatów.

Co słychać w dalekim Arrakin?
Czekam na ciekawe wieści mając nadzieję na rychłe spotkanie przy kawałku serniczka i kieliszku cytrynówki.

twoja Przyjaciółka od rzepy,
Malum.

Moja Droga Rzepicho.

W Arrakin obecnie trwa ostatni dzień karnawału. Czego tu nie ma?! Połykacze rzepy w strojach arlekina rywalizują z magami o uwagę tłumu. Wszędzie słychać śmiechy, dowcipy o śledziach i nawoływanie grubych ryb od strony morza.
To wymarzone miejsce dla apasza. Mój portfel nieco przybrał na wadze i w związku z tym (oraz ostatnim dniem karnawału) mam dla Ciebie Droga Lalum mini loteryjkę.
Jeśli odgadniesz ile sztuk złota mam w banku, dostaniesz całą sumę. Możesz się pomylić o grubość kociego ogona.

Brendan.
Apasz z Arrakin.

Drogi Brendanie,

jakże bym chciała to wszystko zobaczyć i usłyszeć i posmakować. Zgaduję że skoro rzepa gości tam w menu, to na pewno jest pysznie.
Cieszy mnie że tak dobrze sobie radzisz na ścieżce finansowej jakkolwiek delikatnie obawiam się czy swoją loteryjką nie wzbudzisz we mnie iskry hazardzisty.
Jednakże jaki byłby nudny świat bez odrobiny szaleństwa.
Zgaduję zatem, mając nadzieję że ten ogon koci to ogon maincoona, że posiadasz w swych aktywach milion złotych amoriońskich.
Być może i szalona to teza ale zawsze doceniałam twój talent. Przyjmij to jako komplement proszę.

Kreślę te słowa z kuchni pachnącej świeżo tartą rzepą, śląc Ci przy okazji życzenia dalszych udanych łowów.

Rzepicha

ps.
Jakbyś gdzieś coś słyszał może, że tojad pojawił się na pirackim rynku, to daj Rzepce znać. Na czarnym rynku w okolicy nijak żadnych dostaw, a to kudłate tałatajstwo coraz bliżej mojej chaty się watahą wałęsa. Najwyższy czas aby uwarzyć jakiś soczek oczywiście dla własnego bezpieczeństwa.

Znalezione w księdze z zakazanymi przepisami

Elfie jaja w siarce

Weźmij elfa niewielkiego i dymaj go ponad ogniem ze trzy dzionki, coby wody z niego odeszły. Elf jest wodopijca i lubi się nad jeziorami kręcić niczym fryga. Dlatego, by jajca straciły przyrodzoną wodnitość i rzęsą nie woniały, zabieg ten jest niezbędny. No chyba, że przed ubojem elfa z miesiączek księżycowy w loszku przetrzymamy pojąc piwem jeno. Gdy jajca staną się niczym bukłak wina lub garb wielbłądzi, znaczy, że elf gotowy jest do rżnięcia.
Powieś dzwonki jaj pod powałom i gdy te kruszeć będą, niezwłocznie przystąp do przygotowania nadzienia.
Siarki weź ze dwa skojce na panierkę. Lulka czarnego i pokrzyk do smaku. Elfie serce ochędoż z marzeń i usiekaj drobno jak najlepiej. Dodaj lulka i pokrzyk posiekany takoż. Wymieszaj w cerberku lub cynowej misie golibrody. Jajca ubij na twardo nadzieniem i podawaj wraz z winem tanim.
Aby reszty zezwłoku elfiego nie marnować, bo elf jako taki toksyczny jest i nawet dla psów się nie nadaje, rozgotuj ciało na rozstajach dróg o północy. Gotuj tak długo, aż z mięsa się kisiel zrobi. Następnie wyłów z kotła kostuczki i bierz każdą po kolei w zęby. Jedna z nich zapewni ci niewidzialność.
Gdy staniesz się niewidzialny weźmij elfie jajca i dzwoniąc nimi niczym czort na dzwonnicy, odwiedź najlepszego przyjaciela, lub przyjaciółkę. Efekt murowany, a i śmiechu będzie co niemiara.

Do chaty, jak zwykle bez pukania, wlazł ośnieżony krasnolud. Sople wisiały mu z nosa, a z uszu sterczały kępki ziół. Otrząsnął się jak kot, zagrzechotał zbroją i splunął przez lewe ramię.
- Tfu. Na psa urok. Nekromanci ukradli mi łamignatnicę w górach i nie mam teraz czym walczyć z ghulami. Słuchaj Lalum - przysiadł na zydlu - nie pożyczyłabyś tej chochli, co to nią w garze rzepę mieszasz?

- I co śniegu nanosisz. - Jak zwykle miło przywitała go Malum, gdy tylko przekroczył próg chałupy.
- A czym ja rzepę będę mieszać jak ci chochlę oddam, pomyślałeś? - Ręce o fartuch wytarła, bo właśnie przed chwilą do gara wsypywała garściami suszone ziele niewiadomego pochodzenia.
- Bimbru na rozgrzanie? - Malum dbała o wszystkich, którzy znaleźli się w jej otoczeniu. Przy okazji podstawiła mu pod nos glinianą misę. - Na zioła. - Dodała jakby miał zamiar sople z nosa przypadkiem tam zostawić zamiast ziół.
- Młot do walki nie lepszy? - Zagaiła uchylając nieco zasłonkę od alkierza. Chatka była niewielka a Malum dreptała bez przerwy, to cos przekładała to cos dokładała ... a teraz mignęło mu futro wielkiego zwierza, a gnomka wytargała ciągnąc są sobą młot bojowy.
- Kręcą się tu te zapchlone kudłate demony. Nakarmiłam tojadem jedną owcę i w pełnię im wystawiłam. Jeden się struł na śmierć. Pomógłbyś ścierwo zakopać.

Skosztował bimbru i zaklął z uznaniem.
- A niech mnie Tallamar szpicuje, jeśli to nie jest najzacniejszy trunek w tej coraz trzeźwiejszej krainie. Nie uwierzysz, ale elfy z Elakki nową modę wprowadzają. W elfickich wyszynkach miast wódki limioniadę podają i to w dodatku z ziołami! Tfu, tfu.
Sarkając i utyskując wyrywał kępki ziół z uszu i nosa. Misa zapełniła się wonnym, jak pszczeli wosk, iliani, ilianias i golem wie czym jeszcze. Kto, by spamiętał te pogańskie nazwy.
Z uznaniem obejrzał młot przyniesiony przez Malum. Co prawda nie była to łamignatnica, ale od biedy można było nim ogłuszyć średniej wielkości wieprza.
Pociągnął jeszcze łyk bimbru i zabrał się do kopania tuż za chlewikiem. Kilka uderzeń łopaty wystarczyło, by stal zadźwięczała na okutej żelazem skrzyni. Ale od czego młot bojowy? Rąbnął raz i drugi, a kiedy wieko odskoczyło, zdumionym oczom Malum i Gamorina ukazało się wnętrze, w którym miast złota leżała stara lampa.

- Toć szczyn z byle jakiej tawerny bym ci nie dała do picia. Za długo się znamy. - Wyspała, bo młot był ciężki a ona z natury niewysoka.
Sięgnęła po misę z ziołami i jak to Malum, znów znalazła się w innej części chatki. Gdy po kilku chwilach się pojawiła Gamorina nie było. Słyszała za to kopanie za domkiem.

Za chlewikiem, gdzie kopał nie miał być nic ciekawego. Okuta skrzynia jednak wzbudziła jej ciekawość, tym bardziej znalezisko w jej środku, po rozpruciu tejże.
- Czekaj, to może być magiczne. - Nie pozwoliła mu wejść do dziury ręce na boki rozkładając i robiąc z siebie zaporę. - To wielce podejrzane że zwykłą lampę ktoś tak ukrył. Ja to wezmę. Najwyżej się zneutralizuje jakimś roztworem, jeśli będzie potrzeba. - Dodała wyjmując z fartuszka na pasie kuchenną rękawicę i nałożyła ją na rękę, tak w razie co.
Zeskoczyła w dołek i uniosła lampę do góry by lepiej się jej przyjrzeć.
- Chyba jednak zwykła lampa i do tego okopcona. - Wolną dłonią przetarła jej bok energicznymi kolistymi ruchami. - No lepiej! - Widać było u Malum zmysł pani domu, wszystko musiało być chociażby czyste. - Zda się do chatki. - Wyciągnęła rękę ku krasnoludowi żeby pomógł jej wyjść z dołka.
Całkiem zapomniała o wilczym trupie.

- pobudza trawienie,
- zapobiega zaparciom,
- wspomaga metabolizm,
- wspomaga pracę wątroby,
- działa moczopędnie,
- pobudza wydzielanie śliny, soków trawiennych i żółci,
- hamuje rozwój chorób,
- zabija bakterie i grzyby w przewodzie pokarmowym,
- pomaga na kaszel i zapalenie górnych dróg oddechowych,
- pozwala zachować lśniące włosy,
- leczy łojotok,
- wzmacnia paznokcie,
- oczyszcza skórę,
- wzmacnia organizm.

Sith. Legendarne miasto elfów. Miasto niewiarygodne, osadzone na pniach drzew i ukryte w ich koronach. Dziesiątki linowych mostów i drabin łączą ze sobą na różnych poziomach nieustannie tętniące życiem budowle. Architektura Sith jest lekka, przeplatająca się z naturą. Można powiedzieć, że jest to stolica magii w naszej krainie. Jednak na samym początku, kiedy jeszcze mur nie osłaniał osady, była ona regularnie atakowana przez potwory zamieszkujące las. Plantacje ziół były regularnie niszczone przez te stworzenia, którym wyraźnie przeszkadzało przejęcie terenów przez nieproszonych gości. Elfy jednak stawiały dzielnie czoło przeciwnościom losu. Lokalni zwiadowcy regularnie eliminowali zagrażające bezpieczeństwu osady bestie. Przy okazji jako nowi mieszkańcy poznawali lepiej las i jego tajemnice. Nie dali się potworom, nie głodowali i choć ciężko było z pożywieniem, bo bestie zabijały leśne stworzenia, elfowie czerpali mądrze z dóbr lasu Lerven. Żyjąc z nim w idealnej równowadze, stali się jego integralną częścią.
Obecnie ciężko sobie wyobrazić Sith bez elfów jak i bez ich lekkiej kuchni bazującej na darach lasu oraz ziołowych przyprawach.

Korzystając z gościnności lokalnego hodowcy ziół, znajduję się na jednej z farm zarządzanych przez Trondisa, elfa którego przodkowie byli jednymi z pierwszych osadników w lesie Lerven. Jak zapewne się domyślacie, jeśli jeszcze nie odwiedziliście Sith, jest to jedna z niewielu lokacji na obrzeżach miasta, która związana jest na stałe z poziomem gruntu.
Zanim przystąpiliśmy do pracy, zapytałam Trondisa czy nadal obrzeża atakowane są przez bestie. Bo musicie wiedzieć że na północ od tego miejsca znajdują się podziemia. Wejścia do nich zawsze pilnuje dwójka elfickich gwardzistów. Są to te same podziemia, w których kiedyś potężny alchemik Namor próbował zbudować swoją potęgę celem przejęcia władzy nad całym królestwem.
Ze znanym tylko elfom spokojem odparł, że na szczęście te tereny nie są już nękane odwiedzinami bestii z podziemi. Moje spojrzenie jednak często wędrowało w stronę północy jakby zaraz miało stamtąd coś wyskoczyć.

Wracając do sedna. Chciałam wam pokazać jak można lekko zmienić smak Sith. Ten oryginalny, dobrze znany. Wszyscy doskonale wiecie jak smakuje elficki chlebek podróżny. Cechuje się tym, że nie schnie i nie psuje się jeśli jest zawinięty w liście. Niezwykle sycący, dlatego tak lubiany przez wędrowców bo zajmuje niewiele miejsca w ekwipunku. Otóż zboża z których mąki jest wypiekany, rosną tylko tutaj. Zboże to rośnie również zimą, a robaki i chwasty trzymają się od niego z daleka. Z niego właśnie zrobię bułeczki, które będą podstawą naszej potrawy, z mąki powstałej z tego zboża oczywiście, nie robaków.

Bułeczki oprócz tego że same w sobie są przepyszne, dostaną nadzienie. Nie ważne bowiem jak bardzo długa czeka nas podróż, to jedzenie ciągle tego samego, szybko może znużyć najwytrwalszego z wędrowców. Urozmaiceniem tym razem będzie ser twarogowy podrasowany w smaku lokalnymi ziołami z cebulką i pieczarkami. Szczerze mówiąc zamiast cebulki dałabym rzepę, ale nie każda rasa ma tak wyrafinowany smak jak my, gnomy. Tym razem rzepa będzie dodatkiem a zrobimy z niej surówkę. Będzie idealnie komponować się z naszymi bułeczkami.

Prawda że proste?

Na bułeczki potrzebne będzie ciasto i nadzienie:
Składniki na ciasto:

1,5 kubka tutejszej mąki
150 ml wody
20 g drożdży
pół małej łyżki cukru
mała łyżka soli
3 łyżki oliwy

Składniki na nadzienie:
400 g twarogu
500 g pieczarek
3 cebule lub 2 pęczki dymki
5-6 ząbków czosnku
Trochę pieprzu, trochę kminku, sól do smaku
oliwa do smażenia

A jak przygotowujemy:

Drożdże rozpuszczamy w ciepłej wodzie z dodatkiem cukru. Do miski wsypujemy mąkę, sól i oliwę. Wlewamy rozczyn i mieszamy łyżką do uzyskania gęstej masy. Następnie zagniatamy na gładkie, elastyczne ciasto.
Przykrywamy lnianą ściereczką i odstawiamy na ok. 1 godzinę do podwojenia objętości.

W tym czasie kroimy cebulkę w drobną kostkę i smażymy na złoto na mocnym ogniu. Do cebuli dodajemy pokrojone drobno pieczarki. Gdy odparują i zaczną się przesmażać, przekładamy je do miski. Łączymy z pokruszonym twarogiem, rozgniecionymi albo pokrojonymi drobno ząbkami czosnku, pieprzem oraz solą. Mieszamy bardzo dokładnie. Ja lubię, gdy farsz jest pikantny.

Wyrośnięte ciasto krótko zagniatamy i dzielimy na 6 równych części. Każdą część spłaszczamy dłońmi na okrągły placek i na środku układamy kopiastą łyżkę farszu. Zlepiamy w sakiewkę, dokładnie łącząc brzegi, a następnie formujemy w dłoniach zgrabną bułeczkę. Odstawiamy glinianą tacę.

Tak przygotowane bułeczki smarujemy jeszcze olejem i odstawiamy do drugiego wyrastania na ok. 20 minut. Pamiętajcie że nie wrzucać ich od razu do pieca. Dopiero po tym czasie wkładamy do pieca na 20-25 minut – do zrumienienia.

Czekając na bułeczki i delektując się ich zapachem dominującym w całej kuchni, przygotowujemy najprostszą surówkę z rzepy.

Co potrzebujemy:
2 rzepy
kilka łyżek śmietany
sól i pieprz
koperek

Jak robimy:
Rzepy dokładnie myjemy, osuszamy i obieramy. Dzięki uprzejmości Trondisa ścieramy ją na tarce do prania o dużych oczkach. Przekładamy do drewnianej miski.
Do startej rzepy dodajemy śmietanę i posiekany koperek, przyprawiamy do smaku solą i pieprzem, dokładnie mieszamy i znów możemy podjeść trochę.
Podajemy od razu chyba że trzeba zrobić kolejną porcję bo tej zabrakło.

Nadziewane bułeczki możemy jeść na śniadanie, zabrać na piknik czy w podróż i jeść na zimno i na ciepło jeśli podgrzejemy je w garncu nad ogniskiem. Jak sami się domyślacie nadzienie można dowolnie modyfikować. Pasować będzie tu twaróg, mięso a nawet i słodkie powidła z tutejszych poziomek czy jagód.

Smacznego, moi drodzy!

Zapytany o to, jak smakują mu moje wypieki, Trondis odpowiedział zaskoczony, że takich smaków jeszcze nie kosztował, po czym sięgnął po kolejną bułeczkę. Według mnie to najlepszy komplement, kiedy danie tak szybko znika z talerza.

Kolejna przygoda przed nami. Już wkrótce będziemy gotować w górach. Dla odmiany obiecuję wam dużo mięsa i piwa. Znajdzie się również miejsce na rzepę. Do zobaczenia w kulinariach!

1: (1) Napierśnik z grawerowaną Rzepą (+3) (160/160)
[ załóż | sprzedaj za 225 sztuk złota ]