1. Gram fabularnie wszystkimi postaciami opisanymi w profilu.
2. Nie upominam się o odpisy.
3. Brak odpisu przez 7 dni = zamrożenie przygody.
4. Dalsza absencja bez powiadomienia = anulowanie wątku.
5. Możliwe prowadzenie sesji w realiach autorskiej krainy Karantheum
6. Załączonej mapy proszę nie kopiować, to moja praca.
7. Profil jest czytelny na ciemnych layoutach gry.

Mechanicznie

Imię: Gytha
Miano: Starucha z jeziora
Wiek: bardzo stara
Rasa: Chyba człowiek
Profesja: Alchemikoczarownica
Hobby: Hodowanie kotów a dokładniej jednego

Za siedmioma górami, za siedmioma lasami ... generalnie to tak naprawdę gdzieś niedaleko Sith, a dokładniej rzecz ujmując, w jeziorze.
Tak, w jeziorze zacznie się ta opowieść.

Wąskie pasmo mgły prześlizgnęło się przez szparę w niedomkniętym oknie. Popłynęło szarą smugą w kierunku łóżka, zostawiając za sobą zimne krople rosy. Tak samo zimne jak te, które spłynęły do zagłębienia stopy pewnej damy gdy mgła musnęła jej palucha wystającego spod kołdry.
- Dzień targowy – Ochrypły głos zakłócił ciszę poranka. Kobieta odchrząknęła głośno czując zimną rosę również pod paznokciem palucha i odrzuciła kołdrę opuszczając kościste białe stopy na stary wyliniały dywanik. Gdzieś spod wielkiej kołdry dało się usłyszeć przeciągłe mruczenie. Kobieta pochyliła się. Długie krzywe paluchy zaczęły macać przy łóżku, szukając czegoś.
- Aha. Tu jesteście. – Zadowolona złapała długiego trzewika i z rozpędu pacnęła nim na oślep w kołdrę. – Wstawaj.
Kołdra ożyła i unosząc się na kilkanaście centymetrów i nagle wyskoczył spod niej wielki czarny kocur.
A był to najbrzydszy kot jaki chodził po Amorionie.
Jednak opowieść nie miała być o kocie, ale o jego pani właścicielce, która również do pięknych nie należała.
Przetarła zaspane oczy i przeciągnęła się skrzypiąc i strzelając starymi kośćmi. Sięgnęła ku skrzyni stojącej nieopodal łóżka. Na zamkniętym wieku leżała bezładna sterta ubrań, z której wyciągała po kolei to, co było jej potrzebne.



Na sobie już miała trochę ubrań. Spała w ciepłej koszuli ubrana w bieliznę. Na krzywe nogi nasunęła szare grube wełniane pończochy, a na stopy włożyła grube skarpetki. Potem czarne, wiązane sięgające łydek trzewiki. Koszulę nocną odrzuciła na łóżko i założyła lnianą bluzkę. Rozejrzała się po wieży ziewając. Po czym na bluzkę założyła jeszcze brązowy wełniany sweter. Wstała powoli, ociągając się. Ubrała sięgającą kostek halkę a potem drugą i trzecią. Na koniec długą, oczywiście czarną, zapinaną z przodu na rząd guzików suknię. Po tych wszystkich zabiegach jej objętość zwiększyła prawie dwukrotnie mimo iż do najszczuplejszych i tak nie należała. Długie splątane siwe włosy przeczesała kościanym grzebieniem stojąc przed ustawionym na podłodze ogromnym, osadzonym w rzeźbionej drewnianej ramie magicznym lustrem. Na czym miała polegać jego magia nie miała pojęcia, lecz lustro było tak intrygujące, że musiało być magiczne. Świdrującym spojrzeniem spoglądała na swą usianą zmarszczkami bladą twarz. Kartoflasty nos był czerwony. Skutek zbyt dużej ilości wina wypitego poprzedniego dnia. Zmarszczyła brwi, zmarszczyła nos i zacisnęła usta szukając czegoś po kieszeniach. Upięła kilkoma wsuwkami włosy co by na twarz jej nie opadały i zadowolona z efektu zeszła krętymi schodami na dół.
Pomieszczenie poniżej jej sypialni łączyło funkcję przedsionka pokoju i kuchni jednocześnie. Z uwagi na okazały kominek z zawieszonym nad paleniskiem miedzianym kociołkiem, służącym nie tylko alchemicznym, ale i kulinarnym potrzebom parter wieży nazywała kuchnią. Z wieszaka przy drzwiach zdjęła szaro czarny płaszcz.
Była gotowa do wyjścia. Prawie gotowa. Poklepała się po kieszeni wszytej od wewnętrznej stronie płaszcza. Zabrzęczały monety. Rozejrzała się drapiąc za uchem i mamrocząc pod nosem.
- Gdzie on jest ... – Wyjrzała przez drzwi wprost na płaską jak stół taflę jeziora opływającą jej wieżę w koło.



Toczyła się przez wąskie uliczki Sith aż do rynku. Mieszkańcy mijali ją obojętnie. Czasem ktoś palcem ją wskazał szepcząc drugiej osobie coś na ucho. Skrzypiący drewniany wózek toczył się tuż za nią trzymany za dyszel jej kościstą dłonią. Wypełniony był kilkoma główkami kapusty, doniczkami z ziołami oraz kotem śpiącym na worku z mąką. Dzień handlowy okazał się udany. A do tego wszystko dostała w dobrej cenie. Właściwie to za darmo. Od dawien dawna bowiem kupcy czuli respekt przed takimi jak ona. Być może dlatego, że gdy pobierali od nich opłaty za swoje towary to dziwnym trafem potem męczyła ich wysypka lub ostra biegunka. A kobieta z drewnianym wózkiem i z koszmarnie brzydkim kotem właśnie na taką zawistną wiedźmę wyglądała.

Dziwne historie z Sith i okolic.

Wieża na jeziorze, kuchnia.

- Ciekawa lektura się zapowiada. – Przejechała pomarszczoną dłonią po okładce książki ścierając z płótna potężną warstwę kurzu, która tworzyła przez chwilę malowniczy obłok obok wiedźmy. Gytha zatopiona w wielkim kraciastym kocu, jak zwykle ubrana w kilka warstw ubrań, poprawiła się w fotelu. Spojrzała na wygasłe palenisko i machnęła ręką. Była zbyt ciekawa treści książki znalezionej pod łóżkiem, by zajmować się czymś tak trywialnym jak palenie ognia.
Mijały godziny. A ona zdawała się jak wykuta z kamienia. Przygarbiona wślepiała się w pożółkłe karty, co jakiś czas tylko przekładając stronę. W pewnym momencie zaczęła czytać pod nosem ...
- „Rozdział 24. Krwią pisane dzienniki o przeklętym jeziorze.
„Kult niebezpieczny tak jak i ich Pełzające Bóstwo.” Wyklęty Kościany Kapłan” – Uśmiechnęła się pod nosem.
- „... Krople spadające z wilgotnego sufitu wieży bębniły o granitową posadzkę. W środku było bardzo ciepło i bardzo mokro. Ściany pomieszczenia upodobały sobie porosty. Wijąc się oblepiały każdy skrawek kamienia, w szczelinach zagnieżdżając lepiące kłącza. Kilka poziomów niewielkich rozmiarów wieży dawało jednak schronienie. Jak również było to nasze miejsce kultu.
W niewielkiej grupie, czarno odziani, schodziliśmy po krętych schodach w głąb wieży, aż pod taflę jeziora, do najniższej komnaty. Sanktuarium. ...” – Zamyślona spojrzała na posadzkę kuchni. Podjęła czytanie szeptem na nowo.
-„... Schodziliśmy niżej i ustawały nasze szepty. Było coraz lepiej słychać rytmiczny stukot. Stukot kości, którymi przyozdabialiśmy swoje czarne płaszcze.
Ciemność zaczęła się rozrzedzać. Gęste wilgotne powietrze pachniało osobliwie za sprawą oparów z zawieszonych pod sufitem glinianych mis podgrzewanych pochodniami rozświetlającymi sanktuarium. Zapewne magiczne oleje były w tych misach.
Kamienna okrągła komnata mniej więcej o średnicy ośmiu metrów nie wyróżniała się niczym ciekawym. Nie było tutaj posągów i wizerunków bóstwa. Nie było stołów ofiarnych. Po środku pomieszczenia okolony niby fosą wyrastał ponad posadzkę okrągły podest. Byłem tu pierwszy raz. Miałem dostąpić zaszczytu.
Przeszliśmy w koło podestu, tuż nad brzegiem parującej tafli wody i ustawiliśmy się w okręgu. Cisza przerywana była jedynie odgłosem spadających z sufitu kropel. Wtem z wody zaczęła wynurzać się postać. Gdy tylko zobaczyłem kościaną głowę z jarzącymi się fioletowo ślepiami chciałem uciekać. Lecz rozbrzmiała pieśń. Dziwna, pełna agresji w tonie, lecz i wzniosła. O słowach niezrozumiałych dla mnie, lecz znanych dla tej która się wyłoniła z wód. Gdy stanęła na podeście zaroił się on od węży. Syczących i groźnych, a tak naprawdę tylko czterech węży, które były odpowiednikami włosów owej kobiety. Kobiety o kościanej twarzy i wężowym ciele. Kościanej Bogini.
Stała wysoko na ogonie...” – Gytha przewertowała kilka stron księgi paluchem zaznaczając czytane wcześniej miejsce.
- Skąd tutaj naga? - Z zadowoleniem przyjrzała się znalezionym dalej rycinom i opisom i zaczęła czytać.
- „Jak się okazało nie była to żadna bogini, tylko wyklęta ze swojego gatunku naga. A jako że u nas ten gatunek jest owiany legendą, a okazów żyjących nikt nie widział od setek lat, łatwo daliśmy się zwieść. Naga ta została zrzucona ze szczytu urwiska Garrshatsh Myarh. Gadzi bogowie jednak nie przyjęli jej do siebie. Została uleczona za pomocą magii i wychowana w szczepie Karrsaghn Ts`Has. Magia poczyniła w jej ciele wiele zmian. Kościana twarz, pokryta zielonkawymi łuskami bardzo rzucała się w oczy. Ale to dopiero początek. Zamiast włosów, które u nag często są kłębowiskiem niewielkich węży wyrastających wprost z głowy ona posiadała cztery ogromne węże niczym koszmarne ciągle wijące się warkocze. Śmiertelnie niebezpieczne warkocze, gdy ich właścicielka wpadała w złość. Ciało zaś miała stosunkowo niewielkie jak na standardy gadzie. Wątła i delikatna budowa ciała, ogon długi niezbyt mięsisty, a jego łuski nie były mocnym pancerzem. Dzięki przewadze cech szczepu Shaiss`kha (Potomkowie Węży) została pogardliwie nazwana Ssar`kha (Wyrzutek Węży).” – Podrapała się po wydatnym nosie - Ciekawe – Wróciła do opisu. Zostało tylko kilka zdań.
- „...Ociekała wodą. Zielone ciało wiło się lekko by utrzymać w równowadze i skrzyło kroplami wody w świetle pochodni. Kobieta była naga nie licząc niezliczonej ilości biżuterii zdobiącej jej ramiona, przeguby oraz ogon.
Po kolei występowaliśmy krok w jej stronę i skłanialiśmy nisko głowę wyciągając ku niej dłonie. I tutaj pojawia się ciemność.
Ocknąłem się w mieście. W szpitalu. Ledwie żywy, ograbiony ze złota, płaszcza i zapewne kilku litrów krwi sądząc po ranach jakie miałem na ciele.” – Mruknęła z dezaprobatą i pokiwała głową. – Eh zaszczytów boskich się tym napaleńcom religijnym zachciewa. A może raczej cycków gadzich darmo pooglądać. - Zarechotała – Mimo to został odrzucony z bractwa. – Zaciekawiona przewróciła kolejną stronę. Wtem wielka puchata kula wskoczyła jej na kolana i wściekle miaucząc domagała się pieszczot albo co bardziej prawdopodobne, żarcia, wytrącając przy tym książkę z jej dłoni. Kocisko o złotych ślepiach zaczęło ocierać się pyskiem o jej policzek. Lecz te czułości długo nie trwały.
- Greebo! Zmiataj! – Warknęła i zrzuciła go z siebie wstając gwałtownie. Kolana okropnie zatrzeszczały jakby miały się pod nią nagle połamać. Rozejrzała się w koło szukając książki. - Gdzie mogła się podziać! – Krzyknęła i złapała miotłę. Pacnęła włosiem kocura w łeb narażając się na jego wściekłe spojrzenie oraz urażone prychanie. Pochyliła się z trzeszczeniem kości próbując spojrzeć pod kredens. Uklękła sięgając kijem pod wielki mebel. Kilka wiązanek przekleństw wyrwało się z jej ust, coś o kotach i paleniu nimi w kominku. Lecz książka jakby wyparowała karmiąc jej ciekawość tylko jedną niedokończoną opowieścią.

Intratna fucha

Fale opływały leniwie płynącą powoli ku wieży jednoosobową tratwę.

Łomot do drzwi zbudził staruchę z letargu. Niedowierzanie zmieszało się nagle ze strachem. Jak do cholery ktoś się dostał do wieży.
- Zmiataj intruzie nim zamienię Cię w żabę – Krzyknęła w stronę drzwi dźwigając się ciężko z fotela.
- Zacna babo wpuść mnie. – Odpowiedział jej kobiecy głos.
- Nie jestem ani zacna ani baba – Warknęła otwierając drzwi. Tylko Quithis tak ją nazywała, ale i tak tego nie lubiła.
- Po co tu przylazłaś. Znów któraś z dziewczyn nie uważała?
- Nie, tym razem to ja mam interes do ciebie.
- Ty nie jesteś dziwką Meshii. – Mruknęła zła szykując się do zamknięcia drzwi. Nim się obejrzała Quithis była w jej wieży i rozglądała się w koło niewinnym wzrokiem dziewczęcia zagubionego w wielkim lesie.
- Nie zaprosiłam Cie! – Krzyknęła wiedźma.
- Zapłacę. - Odparła spokojnie Lisica.
- A za co? – Powoli zaczęła się uspokajać widząc że chodzi o interes.
- Trucizny, dużo trucizn i to dobrych.
- Chcesz przejąć burdelowy interes?
- Konkurencję wykończyć.
- Noo może, ale wiele składników nie ma teraz dostępnych, nie ta pora roku – Odparła zamyślona poprawiając siwe zmierzwione od drzemki włosy.
Quithis odwiązała wiszące przy pasie trzy woreczki i podała wiedźmie.
- To powinno zasilić twoje zbiory.
- To skoro znasz składniki to czemu sama nie zrobisz?
- Bo nie mam pracowni – Wywróciła oczami zniecierpliwiona i wcisnęła jej do ręki woreczki. – Przyjmujesz zlecenie czy nie? Mam Ci z góry zapłacić połowę?
- A ile to ta połowa. – Zaskrzeczała - Możemy porozmawiać o cee...nie. Zamilkła widząc wyciągniętą ku niej, otwartą sakwę pełną złota. Przełknęła ślinę. – Chyba wystarczy. – Mruknęła a oczy jej się świeciły niczym gwiazdy.

Nikt nie da ci tyle, ile ona ci naobiecuje.

Imiona: Quithis Kythira Auvena
Nazwiska: Sawanvertino Leutier Cruentus
Miano: Szkarłatna Lisica
Wiek: 21
Stan cywilny: Mężatka: Vargor (391)
Rasa: Człowiek
Profesja: Łotrzyk

Quithis nie urodziła się w dworskiej rodzinie, jakkolwiek można by było wyczytać z mnogości jej imion. Takie miano nadała jej matka, nazywana w środowisku Zeirą, najzwyklejsza dziwka, która pierwszymi literami imion Lisicy uhonorowała potencjalnych ojców dziewczyny spośród swoich klientów. Dziewczyna wychowywała się burdelu Latarnia w którym pracowała jej matka i tam uczyła się życia. Z biegiem lat chcąc nie chcąc doskonale nauczyła się konwersacji i uwodzenia, jak również szeroko pojętej sztuki miłosnej. Prócz burdelowych sztuczek opanowała również takie umiejętności jak hazard, oszustwo i złodziejstwo oraz walkę nożami.



Wygląd: Szkarłatna Lisica mimo swego młodego wieku dobrze znana jest w krainie. Znakiem rozpoznawczym dziewczęcia są jej długie, prawie białe blond włosy, które najczęściej nosi związane w koński ogon. W jej oczach w kolorze lazuru, można utonąć. Niewinny uśmiech dopełnia fałszywy wizerunek dziewczyny. Pomimo niewielkiego wzrostu, bo więcej niźli 165 cm nie wyrosła wraz z obcasami, to ponoć krągłości jej piersi i bioder mogą przyprawić o ból ... hm ... głowy.

Charakter: Wszystko co lśniące, wszystko co ma wartość albo to, co akurat zechce posiadać, to ... po prostu musi to mieć. Za wszelką cenę, nawet i za cenę śmierci ofiary. Taka jest Lisica. Lubi bawić się ze swymi ofiarami wykorzystując do tego swe atuty. Nęci naiwnych słodkimi obietnicami zaś na samym końcu, kiedy już ofiara łyknie haczyk, skubie delikwenta do cna. Wyrachowana i pewna siebie.



Maluje tylko po to, aby oszukać twoje oczy.

Lucrezia Tarnabuoni, nowe wcielenie Quithis na potrzeby realizacji pewnego zadania. Przy pomocy dwóch mikstur zmieniła ona na jakiś czas kolor oczu i włosów wcielając się w miłośniczkę sztuki i początkującą artystkę.

Imię: Selea
Nazwisko: brak
Miano: Młoda
Wiek: 21
Rasa: Dhampir
Profesja: Wiedźmin

Wygląd: Selea to typowa chłopczyca. W tłumie ludzi na mieście można ją nawet wziąć za chłopaka. Dziewczyna jest szczupła i dość wysoka, mierzy około 175 cm wzrostu. Wybujałych kobiecych krągłości nie posiada. Za to jest umięśniona proporcjonalnie do swej sylwetki, rzec by można że zwarta i żylasta z niej sztuka. Ciemne, cięte nożem włosy opadają na jej ramiona niesfornymi kosmykami. Fryzurę ma krótką, praktyczną. Na świat spogląda oczami o ciemno miodowej barwie. W momentach gdy w oślepia ją blask słońca, ślepia dziewczyny wydają się być dzikie i żółte. Fizjonomia Selei o ostrych rysach, małym nosie i krzywym uśmiechu nie przyciąga do niej tłumów kochanków.



Dziewczyna preferuje męski styl ubioru. Spodnie, męskie koszule oraz wygodne buty. Do zleceń i na polowania wciska na tyłek skórzane portki, zaś na lnianą koszulę na grzbiecie wzmacniany (dwie warstwy skóry) skórzany gorset zapinany na sprzączki, co by dobrze ochronić korpus. Skórzane karwasze na przedramiona, no i oczywiście całości dopełniają buty z miękkiej skóry z wysoką cholewą.

Uzbrojenie: Młoda dysponuje dwoma mieczami bo jest oburęczna. Jeden zwykle ma na pasie na biodrze uwieszony, drugi na pasie piersiowym, dla wygody na plecach. W pasie na ukoś przez pierś zapiętym w sprytnie wszyte kieszonki poutykanych ma jak to wiedźmin wiele tajemnych skarbów. Do tego zawsze przy sobie nosi sztylet umocowany przy cholewie buta oraz jakiś nóż.

Charakter: Jest osobą upartą i zaciętą. Kiedy obierze sobie jakiś cel, to dąży do niego każdą możliwą drogą. Uczy się szybko ale tylko wtedy, jeśli ma w tym określony cel. Jak wiele zwykłych młodych dziewcząt jest dość rozchwiana emocjonalnie. Czasem wie doskonale, a czasem nie ma pojęcia czego akurat chce. Lubi sobie wypić i jest okropną gadułą. Kiedy ma zlecone zadanie do wykonania zabiera się za nie dość rzetelnie, jednak zważywszy na młody wiek, popełnia sporo błędów.

Imię: Cassandra
Nazwisko: Mikaelson
Rodzina: Zaan (496) - brat
Motto rodziny: Razem jako jedność, zawsze i na wieczność.
Wiek: ponad 1000
Rasa: Człowiek
Profesja: Wiedźma

Wygląd: Bez wątpienia można ją wziąć za dziewczynę pochodzenia dworskiego. Lekko kręcone, długie, bardzo jasne blond włosy, spływają eleganckimi falami na jej ramiona aż po smukłą kibić. Cassandra jest szczupła i wysoka. Na pierwszy rzut oka widać że z wojaczką nigdy nie miała do czynienia. Cerę ma jasną i bez skazy. Niebieskie oczy momentami zdają się być wręcz zbyt głębokie w swej barwie. Jest to cecha wyróżniająca Mikaelsonów. Delikatne smukłe dłonie o długich palcach wyglądają jakby nie zaznały ciężkiej pracy zaś ona biedy.



Eleganckie suknie i droga biżuteria to nieodłączny element Cassandry. Mało kto się orientuje że pośród naszyjników które zdobią jej szyję często gości kamień mogący przechowywać duszę. Ta niepozorna i na pierwszy rzut oka elegancka nobliwa istota jest w rzeczywistości wiedźmą która przeżyła na tym świecie tysiąc lat za pomocą magii i przekleństwa w jednym. Raz na sto lat dziewczyna budzi się ze snu, mając do przeżycia wśród rodziny zaledwie rok.

Historia: Cassandra została porwana będąc małym dzieckiem przez ciotkę, która wmówiła jej że jest jej matką. Tayana była wiedźmą i wyczuwając magiczny potencjał Cass potrzebowała jej do swoich celów. Rozwijała jej magiczne umiejętności przez lata by w odpowiednim momencie uśpić ją i czerpać z niej siłę wzmacniając tym samym swoją magię.

Po częściowym przełamaniu przez Zaana przekleństwa, dziewczyna może się cieszyć przeżyciem zaledwie roku a potem zasypia na sto lat. Oprócz szukania z bratem sposobu na zdjęcie klątwy, spędza ten czas nadrabiając zaległości w kontaktach z ludźmi. Praktykując ten sam rodzaj magii co ciotka, próbuje przejąć magię innych istot by się wzmocnić, oczywiście ze śmiertelnym dla nich skutkiem.

Imię: Shariel
Nazwisko: Avael
Wiek: 26
Rasa: Człowiek
Profesja: Mistyk

Wygląd: Shariel wyglądem niezbyt wyróżnia się od innych kobiet pochodzących z terenów pustynnych. Mierzy około 170 cm wzrostu, posiada oliwkową cerę i ciemne włosy. Jest szczupła ale budowę ciała ma typowo kobiecą. Jest zaokrąglona tak jak powinna. Choć nie widać u niej atletycznych splotów mięśni to Sha jest sprężysta, szybka i zwinna. Czekoladowej barwy proste włosy opadają swobodną kaskadą na jej ramiona sięgając aż do pasa. Oblicze kobiety jest w kształcie serca. Gładkie czoło, wielkie czarne oczy o smutnym wyrazie, szerokie wydatne kości policzkowe, nieduży nos i pełne usta zamyka wąska linia brody.

Z racji tego że urodziła się kobietą a do tego okazała się być mistykiem, jako nieprzydatna do zamążpójścia, przebywa praktycznie cały czas zamknięta w okazałym domu należącym do jej ojca. W związku z tym, tylko rodzina ma okazję ją oglądać na co dzień ... a na co dzień Sha ubiera kolorowe zwiewne suknie, do tego spore ilości biżuterii wysadzanej szlachetnymi kamieniami i zawsze otacza ją cytrusowy zapach perfum. Na ewentualne wyjścia z domu i do tego zawsze pod nadzorem braci czy ojca ubiera się tak, jak inne kobiety z tych stron. Kolorowe powłóczyste suknie zamienione są na mniej okazałe szaty okrywające jej ciało od szyi po stopy, pozostawiając wolne pole dla wyobraźni mężczyzn którzy by się nią ewentualnie zainteresowali.

Charakter: Określić jednoznacznie charakter Shariel jest niezwykle ciężko. W towarzystwie wygląda na wycofaną i małomówną. Zna swoje miejsce w szeregu. Mimo to jest ciekawa świata i w zaciszu swoich pokoi pochłania wiedzę o niedostępnym, póki co dla niej otaczającym ją świecie. Zgłębia tajemnice runów ochronnych i wiedzę o demonach. Pilnie rozwija swe umiejętności magiczne i eksperymentuje by sprawdzić granice jej mocy. Sha jest upartą dziewczyną gotową dążyć do swych celów po trupach. Ma mroczną naturę wypielęgnowaną na nienawiści i złości za to, jak była tłamszona przez całe życie tylko dlatego że nie urodziła się chłopcem.

Historia postaci: Shariel urodziła się w zamożnej i poważanej w okoolicy rodzinie Avaelów. Jej ojciec Echold Avael to bogaty i przedsiębiorczy kupiec trzymający w garści kilka gałęzi handlu w mieście. Jest to twardy mężczyzna o żelaznych zasadach i tego samego wymaga od swych dzieci. Sha ma dwóch braci. Starszy brat Achsul jest prawą ręką ojca w interesach i wiecznie jej dokucza z faktu, iż jest ona tylko dziewczyną. Młodszy od niej o rok drugi brat, Emtur jest jej jedynym przyjacielem a Sha powierniczką jego sekretów. Emtur jest bowiem delikatny i boi się walczyć i tylko ukochanej siostrze może opowiedzieć o swych słabościach. Matka dziewczyny umarła przy kolejnym porodzie wraz z dzieckiem, kiedy Shariel miała cztery lata. Dziewczyna była wychowywana bez matczynego ciepła surową ręką wymagającego ojca i całą swoją miłość i troskę przelewała na młodszego brata chroniąc go jak tylko mogła przed surowymi regułami pustynnego miasta.
Bajkowy świat dzieciństwa i kolorowych sukien Shariel rozsypał się w momencie, kiedy objawiła się jej moc. Ona sama wiedziała od zawsze, że drzemie w niej magiczna siła. Natomiast kiedy nagle z dużej odległości zaczęła dusić piaskiem samoistnie poderwanym z ziemi dokuczającego jej brata przez wepchnięcie przedmiotowego piasku w jego usta, wszystko stało się klarowne. Młodej dziewczynie nikt nie wytłumaczył, dlaczego mistyk nie ma szans na zamążpójście i godną reprezentację rodziny i tak oto nagle stała się niepotrzebna. Ojciec bardzo ubolewał nad faktem iż Shariel urodziła się dziewczyną, bo posiadając moc jako mężczyzna, mogłaby stać się poważanym w mieście mistykiem. Jako że nie mógł sobie tego darować i chciał wiedzieć jak daleko sięgną jej umiejętności i ile stracił na tym, że nie była synem, to niezbędne nauki w zakresie pisania, czytania, historii i dyplomacji, tańca czy walki kosą bojową nadal pobierała ... lecz drzwi do świata zewnętrznego zamknęły się przed nią bezpowrotnie.

W ramach tajnej umowy z Emturem zdarzało się, że zamiast niego to ona szła na patrol w nocy w ekwipunku brata, dla niepoznaki nosząc na twarzy złotą maskę wymalowaną runami ochronnymi. Wtedy to kiedy nadarzała się okazja do walki, pierwsza stawała w szranki dając upust swej nienawiści i rozżalenia. Dzięki temu poznała technikę walki strażników miasta. Inną ucieczką dziewczyny od codzienności był czas, kiedy doglądała koni należących do rodziny. Te piękne i dobrze utrzymane zwierzęta były dumą jej ojca. Shariel czasami wymykała się ze swych komnat by nocą galopować konno przez przydomowe ogrody przez nikogo nie zaczepiana. To były jedyne chwile kiedy mogła poczuć się całkiem wolna.



Studiując pisma które dostawała przez ojca natrafiła na coś, co ją zaintrygowało. Opisany pobieżnie przy jakimś historycznym wydarzeniu rytuał ku chwale zakazanego i zapomnianego bóstwa zawładnął jej wyobraźnią. Zaczęła drążyć temat zakazanego boga i przeszukiwać bibliotekę w domu jak i w mieście (w mieście za pomocą brata) celem zdobycia więcej informacji kulcie.
Z czasem bóstwo stało się jej światłem i do niego zanosiła prośby o uwolnienie z więzienia ojcowego domostwa. Kiedyś gdy jako dziecko pytała ojca o znamię które miał ramieniu została przez niego zignorowana a temat ich rozmów został szybko przekierowany na inny tor. Teraz wiedziała czyj to był symbol i sama postanowiła zmodyfikować odpowiednio swe ciało. Po długim i bolesnym obrzędzie Shariel mogła pochwalić się własnoręcznie wykonaną skaryfikacją na linii piersi składającą się z czaszek, symbolu upadłego bóstwa.

Powrót do Maolet był bardzo spokojny i przyjemny. Vittorio załatwił dla Lucrezii niewielki powóz wraz z parobkiem który odpowiadać miał za dowiezienie panienki do Maolet pod same wejście do wynajętej kamienicy.
Dobytek Lucrezii powiększył się o namalowany obraz wilków z traktu. Posiadała również dwa szkicowniki ponieważ pierwszy miał już wszystkie kartki wypełnione różnymi szkicami i zaczynała już drugi. Posiadała również potrzebne akcesoria do malowania, sztalugi, płótna, palety, farby i różne rodzaje pędzli. Oprócz tego Vittorio podarował jej w prezencie parę nowych ubrań jak również sama Lucrezia zakupiła sobie nową odzież za pieniądze otrzymane od wampira.
Transportem kopii obrazu który miał posłużyć do podmiany zajął się Vittorio. Lucrezia miała przetransportować jedynie swój obraz oraz dzieło namalowane przez wampira podczas sławetnej burzy. Obydwa malunki miały zostać dołączone do dzieł wystawianych podczas wernisażu.
Dziewczyna nie śpieszyła się podczas powrotu. Podróż trwała dwa dni. Po południu drugiego dnia jej niewielki powóz toczył się po uliczkach miasta w których od małego żyła. Ku swemu zdziwieniu podążała w kierunku gdzie znajdowała się Latarnia. Nawet tuż obok niej przejeżdżała. Z zaskoczeniem zauważyła że w Latarnii trwał remont. Vittorio dotrzymywał słowa i szybko swe obietnice realizował. Pozbywszy się mieszkańców z pozostałej części kamienicy postanowił rozbudować ten przybytek do niezwykłych rozmiarów dając niecodzienne usługi. Oczami wyobraźni można było zauważyć że podrzędny dom uciech zamienia się w porządny dom dam do towarzystwa. Lokalizacja Latarnii nabierała w tym momencie znaczenia ponieważ znajdowała się na granicy dzielnicy średniozamożnej a bogatszej kupiecko- mieszczańskiej
Wydawać się mogło że między robotnikami młoda artystka dostrzegła potężną figurę Vargora ale nie była pewna. Albo po prostu oczy ją zwodziły bo chciała go ujrzeć.
Młody parobek w końcu zatrzymał niewielki powóz i zaczął wypakowywać dobytek dziewczyny zanosząc go na ostatnie piętro kamienicy która znajdowała się parę przecznic od Latarnii. Z tego miejsca można było ujrzeć czy ruch w okolicy jej rodzinnego domu jest duży czy nie.

Nauka malowania poszła całkiem gładko. Lucrezia wracała do rodzinnych stron bogatsza o sporą dawkę wiedzy nie tylko związanej ze sztuką. Pamiętała jak Vittorio upominał ją o tym by przypadkiem nie zdradziła się. Tym bardziej zszokowana była widokiem jaki zastała po drodze. Myślała że kamienica w której miała się zatrzymać będzie daleko od Latarni. Jednakże okazało się że miała rozlokować się całkiem niedaleko.
Kiedy mijała znajomy burdel oczy szeroko otworzyła i uśmiechnęła się pod nosem. Zapewne Meshia pękała z dumy, że tak pięknie jej interes się rozrastał. Co prawda teraz to był interes Vittorio, lecz ona nadal zarządzała. Wtem przed oczami mignęła jej zwalista sylwetka jakiegoś mężczyzny. Serce jej mocniej zabiło i zagryzła wargę. Nie mogło to być możliwe. Postać jak szybko się pojawiła, tak szybko znikła w głębi budynku. Dziewczyna westchnęła i przetarła dłonie, które nagle się spociły.
Kamienica wynajęta przez Vittorio okazała się całkiem eleganckim budynkiem. W sumie mogła się tego spodziewać. Budynek miał dwa piętra. Na parterze znajdował się sklepik ze starymi meblami a na pierwszym piętrze dwa lokale mieszkalne. Ostatnie, drugie piętro zaś miało jedno mieszkanie i właśnie tam miała się zadomowić dziewczyna. Parobek pomógł jej wnieść na piętro wszystkie rzeczy, które miała ze sobą w podróży. Gdy zamknęły się za nim drzwi, Lucrezia odetchnęła głęboko i zsunęła pantofle ze stóp. Przeszła do gabinetu i podeszła do okna by spojrzeć tęsknie w stronę Latarni, licząc podświadomie na to, że znów ukaże się jej Vargor.
Szybko skarciła się w myślach bo po co miałby gdzieś wychodzić skoro przydałby się najlepiej przy remoncie i zaczęła rozglądać po nowym lokum. Gabinet do którego wchodziło się przez dwuskrzydłowe drzwi był pierwszym pomieszczeniem w którym się znalazła. Przestronny pokój urządzony był w dobrym guście. Skórzane obicia foteli obok ciemnego biurka, elegancka kanapa a przed nią niewielki stolik z nogami rzeźbionymi w lwie łapy. Sporej wielkości barek stał pod ścianą a nad barkiem wisiało lustro w bogato rzeźbionej złotej ramie. Na ścianie na przeciwko barku znajdował się okazały, wykończony białym marmurem, kominek. Z gabinetu prowadziły gdzieś dalej drzwi, lecz były one zamknięte. Ściany były praktycznie całkiem zabudowane regałami pełnymi książek.
Z gabinetu wróciła do dość przestronnego hallu. Zapewne jej pokój znajdował się za jednymi z trzech par drzwi. Pozostało sprawdzić za którymi.
Skręciła w lewo i trafiła zapewne pracowni, bo pokój był praktycznie pusty, nie licząc sztalug stojących pod jedną ze ścian. Pomieszczenie to mimo iż nie miało okien, było doświetlone z góry za pomocą sprytnie zaprojektowanego świetlika w formie szklanej piramidy. Dzięki niemu całe pomieszczenie tonęło w dziennym świetle.
Lucrezia opuściła pracownię i przeszła do drzwi obok znajdując za nimi kuchnię. Zatem ostatnie drzwi musiały być jej sypialnią. Zanim jednak przeszła do swojego pokoju obejrzała sobie to pomieszczenie i znajdującą się za kuchnią łazienkę w której królowała drewniana spora balia. Ciekawa była komu się tu chciało na górę tyle wody nosić.
Wróciła do hallu i szybko przeszła do swojego pokoju. Zagwizdała widząc salon jakby wyjęty z rezydencji, w których kiedyś bywała by okradać ich właścicieli. Zdecydowanie pomieszczenie było przeznaczone dla płci pięknej. Nawet jej burdelowy pokój, który zamieszkiwała z Vargorem był mniejszy od tego, nie mówiąc o jej klitce w której mieszkała wczesniej w Latarni. Meble wyglądały na wygodne i drogie. W salonie dominowały pastelowe kolory, beżowe obicia i różane zasłony w oknie. Pod ściną ciągnął się rząd regałów pełnych książek i skryta za rzeźbionymi drzwiami wielka szafa. Meble były wykonane z ciemnego drewna. Znajdował się tu również okragły stolik nakryty obrusem o kwiatowym hafcie. Otaczały go cztery eleganckie krzesła. Pod oknem stało niewielkie biurko a przy prowadzących dalej drzwiach do odpoczynku zachęcała leżanka z narzuconym na nią mięciutkim kocykiem.
-Ulala. - Mruknęła do siebie przechodząc przez drzwi do kolejnego pomieszczenia, czyli sypialni. Dwuosobowe łóżko już na pierwszy rzut oka wyglądało na takie, które wytrzymałoby ostre igraszki, na myśl o których aż się uśmiechnęła.
Tuż obok łóżka stała wielka skrzynia na pościel. Przy drzwiach znajdowała się toaletka z lustrem i taborecikiem. Coż jej było więcej potrzebne do szczęścia? Wyjrzała przez okno swej sypialni. Ulica na która miała widok prowadziła prosto do Latarni. Jak tu skupić się na zadaniu skoro taka pokusa pod nosem. Energicznym ruchem zasunęła zasłony i rzuciła się na łóżko. Nawet nie zaskrzypiało. Cały czas zastanawiała się, czy to co widziała przejeżdżając obok Latarni to prawda. Czyżby Vargor wrócił już? Na samą myśl o nim w takim miejscu jej wyobraźnia zaczęła przesyłać obrazy z ich ognistych igraszek, tym bardziej że dziewczyna była nieziemsko wręcz wyposzczona i stęskniona za swym olbrzymem.
Westchnęła ciężko i podniosła się z miękkiego łoża. Musiała się wypakować i zadomowić. Materiały do malowania i obrazy przeniosła do pracowni. Ubrania powiesiła i poukładała w szafie. Osobiste rzeczy których dorobiła się jako Lucrezia, jakieś apaszki czy bransoletki sprawiły, że niedługo po rozpakowaniu się mieszkanie zaczęło przypominać coś w rodzaju domu. Całkiem inny styl niż ascetyczne wręcz potrzeby Quithis, która najlepiej czuła się w towarzystwie swoich noży do rzucania a które to teraz znajdowały się na dnie bagażu z ubraniami.
Zastał ją wieczór kiedy w końcu uporała się z rozpakowywaniem. Burczący brzuch zagonił ją do kuchni, gdzie zaczęła szperać po spiżarni w poszukiwaniu czegoś, co mogłaby szybko zjeść. Słoik z powidłami był idealny na początek. Po krótkich poszukiwaniach znalazła nawet srebrne sztućce. Obejrzała je sobie fachowym złodziejskim okiem i ramionami wzruszyła.
- Przy tej akcji to nie macie żadnej wartości. - Z szelmowskim uśmiechem na ustach zanurzyła łyżkę w słoiczku stojąc oparta o niewielki stół roboczy.
Słodko kwaśny smak powideł ze śliwek wprawił ją w błogi nastrój. Gdy zjadła połowę zasłodziła się i zaczęła rozglądać za czymś do picia. Zanim naszła ją myśl o alkoholu z gabinetu znalazła zakorkowane butelki w kuchni. Szybko zębami odkorkowała jedną i powąchała zawartość. Na swój niewprawny węch oceniła że trunek to może być nalewka i od razu spróbowała. Napój był owocowy, słodki ale i bardzo mocny. Teraz miała wszystko co było jej potrzebne do kolacji. Usiadła na stole stawiając butelkę z procentami obok.

Podźwignęła się na kolana i wstała po chwili rozglądając się po piwnicy która to lekko zdemolowała połamaną kamienną pokrywą sarkofagu. A przy okazji wzbiła trochę kurzu w górę.
Była wściekle ciekawa co się stało. Zaciekawione spojrzenie błękitnych oczu wbiło się w spojrzenie brata. Figlarny uśmiech wykwitł na jej drobnej twarzy.
- Jak dobrze cie wiedzieć. - Oczywiście nie mogła zapominać o manierach nie ważne jak bardzo skręcało ją z głodu, co od razu poczuła po otwarciu oczu.
Otoczona błękitem, stojąca w sarkofagu, zdawała się jak nowo narodzona.

Gdy dotarły do niego dźwięki pękającego sarkofagu wiedzial, że mu się powiodło. Opadł na kolana, gdyż stworzone zaklęcie skierowało na niego magię "przodków", przeciwnych łamaniom praw natury magii, co ten właśnie uczynił budząc siostrę ze snu. Nie wiedział jednak, że wraz z ekstrakcją takiej mocy zwrócił uwagę kogoś jeszcze. Kogoś, przed kim całe życie Cass starała się uciec i uwolnić raz na zawsze. Przetarł oczy i twarz po raz drugi, zauważając krwawienie z nosa, które tak od razu nie ustawało, jak zazwyczaj w jego przypadku. Miał zawroty głowy, lecz miał tez świadomość tego co się wokół dzieje.
- Cass... nareszcie - powiedział leniwym głosem. wskazał dłonią na splatanego maestra, którego przyprowadził z myślą wyssania z niego jego energii życiowej, tym samym wspomnień i wiedzy posiadłej za życia tego człowieka. Domyślał się, że będzie tego potrzebować. Nie był jednak w stanie wstać o własnych siłach. nie wszystko poszło tak, jak sobie wyobrażał. Efekt osiągnął, na jego twarzy pokazał się uśmiech... nie wiedział też, co sprowadził na siebie.
- tyle lat... Cass... - wyciągnął dłoń w jej kierunku, lecz opadł podpierając się nią o skalne bloki podłogi. Wiedząc, że Cass może chcieć jak najszybciej opuścić domostwo zostawił zaklęcie uniemożliwiające opuszczenie przez nią tego pomieszczenia w 12 godzin po przebudzeniu, chyba że ono zostanie złamane lub jeśli on je zdejmie.

Widząc Zaana płynnym ruchem, bardzo dziewczęco i z gracją przeszła przez krawędź sarkofagu opierając się na nim pośladkiem i przerzucając nogi na drugą stronę. Miała na sobie niemodną już od dłuższego czasu, muślinową, jasną suknię opływającą jej ciało niczym mgiełka. Błękitna łuna z której się wyłaniała zaczynała blaknąć powoli.
Zmrużyła lekko oczy i rękę ku maestrowi wyciągnęła a ten padł na ziemię jak rażony piorunem.

Wiedźma pochyliła się nad nieruchomym ciałem i zza paska sukni wyciągnęła kościany nóż rytualny.
Nie miała składników na to, by przygotować krąg dla ofiary. Nie potrzebowała tego teraz. Chciała go szybko "wypić". Na czole ofiary nacięła znak ofiarny jednocześnie przykładając na ranę swoją dłoń.
Przez znak bezpośrednio w nią napływała cała wiedza tego człowieka. Widziała zmiany, które działy się w ostatnich latach. Przy okazji wchłonęła jego siłę i moce. Przeszył ją dreszcz i oderwała się od ofiary pozostawiając ją w bezruchu i tym samym skazując na śmieć. Ani nie zabezpieczyła ciała ani nie powiązała się z jego mocą. Nie był jej już potrzebny. Na długotrwałe pozyskiwanie siły będzie musiała się przygotować odpowiednio.

- Jest wcześniej niż sto lat? - Zapytała podchodząc do brata i klękając, by ująć jego głowę pomiędzy swe dłonie. Palce wplotła w kosmyki jego włosów nie przejmując się tym że zakrwawioną dłonią może go ubrudzić.
Mimo wygłodzenia, magia buzująca w niej miała wielką moc.
Dziewczyna przymknęła na chwilę oczy i przekazała odrobinę swej energii bratu, by poczuł się lepiej.
Wpatrywała się w niego przez chwilę.
- Błękit. - Stwierdziła, oznajmiając mu różnicę pomiędzy kolejnymi pobudkami jakie miała co 100 lat.
Nie lubiła piwnic. Przeszedł ją dreszcz chłodu.
- Pójdźmy na górę, zjedzmy coś ... hm, ludzkiego. - Zaproponowała słodkim niewinnym tonem. - Celebrujmy życie zamiast towarzyszyć śmierci. - Rzuciła szybkie spojrzenie na nieprzytomną ofiarę.
Nawet jeśli wyczuła barierę nie zająknęła się o niej.

...
Mimo iż plan był dobry, ale nie do końca jej wyszedł. Gdy wiedźminka ześlizgiwała się po śluzowatym ciele potwora ostrze sztyletu wbijające się w jego kark, było dla niej przysłowiową deską ratunku. Tylko że po chwili ta deska stała się kłodą rzuconą pod nogi a raczej na nią. Przygnieciona cielskiem martwego aquamena zanurkowała nieoczekiwanie. Wtem wszędobylski zapach krwi drażniący jej nos podcza walki z ryboludziami rozpłynął się w słonym aromacie morskiej wody.
Zdążyła zaczerpnąć powietrza zanim wpadła pod taflę wody. Obraz oglądany spod wody był rozedrgany i rozmazany. Walka odebrała jej trochę sił, ale przecież niedawno się pożywiała. Odgarnęła cielsko potwora trochę w bok i wynurzyła się by zaczerpnąć powietrza. W dalszym odgrzebywaniu się spod łusek bestii pomógł jej Vargash.
- Sztylet się przydał. - Odpowiedziała na jego pochwałę sięgając po swoją broń. Wyrwała gwałtownie ostrze z ciała aquamena przy okazji wyrywając mu kilka srebrnych łusek. Szybko w dłoń je schowała i spojrzała w stronę brzegu, gdzie skierował swe kroki jej mistrz.
Była totalnie przemoczona. Woda spływała z jej czoła na twarz. Tyle że ona była tylko mokra, za to Vargash był ranny. Plecy oraz pierś miał podrapane pazurami tych oślizgłych bestii.
Na ludzi zebranych na plaży zareagowała tak jak mistrz. Zamarła w pół kroku palce mocniej na rękojeści sztyletu zaciskając.
- Oho. - Szepnęła do niego lustrując przybyszy i próbując przewidzieć ich zamiary. Zagryzła wargę patrząc na ciało zabitego przez nią rybaka. Tubylcy będą chcieli ich zaatakować czy podziękować?

Patrzył uważnie w stronę przybyszów i zaraz potem spojrzał również w stronę Selei. Zauważył jej instynktowną reakcję gdy zaciskała mocniej palce na rękojeści sztyletu. Pokiwał głową w jej stronę dając do zrozumienia by tego nie robiła.
- Nie pokazujmy wrogich zamiarów. Rozluźnij się. - mruknął w jej stronę. - Chodźmy i … zadepcz ślady przy rybaku. - dodał jeszcze ciszej.
Wyszedł w końcu z wody ciągnąc za sobą sieć. Nie zważał na to że był ranny choć oprócz piersi i pleców miał również podrapane jedno ramię. Przystanął na chwilę by wyplątać kij z sieci a następnie ruszył w kierunku tubylców.
Vargash szedł trzymając w jednym ręku kij a w drugim sieć. Sieć ciągnęła się jeszcze po piasku. Patrząc z tyłu Selea zauważyła że stary bo stary ale jednak lis jest z jej mistrza ponieważ pomimo tego że jego chód był naturalny to jednak szedł w taki sposób że ciągnącą się siecią zacierał ślady które mogłyby zasugerować że Selea szła za rybakiem by potem go zaatakować nieoczekiwanie od tyłu. Przed ciałem jednak skręcił by ominąć trupa pozostawiając nie do końca zatarte ślady. Puścił sieć niedaleko truchła i zrobił parę kroków w kierunku tubylców.
- Witajcie!- powiedział głośniej w ich stronę swym grubym głosem.- Jak to dobrze widzieć żywych ludzi! - dodał i rozłożył ramiona w geście wdzięczności.
Na słowa starego wiedźmina wieśniacy podeszli bliżej ale miny mieli nietęgie. Sprawiali wrażenie jakby nie rozumieli co do niego mówił. Kiedy wieśniacy podeszli bliżej jedna z kobiet spojrzała w stronę martwego rybaka i zasłoniła usta z trwogi. Po chwili rozpłakała się i ze szlochem rzuciła się w kierunku nieboszczyka zawodząc głośno i wypowiadając imię denata.
Natomiast do Vargasha podszedł jeden z wieśniaków, najstarszy wiekiem. Zaczął mówić coś do wiedźmina lecz ten nic nie rozumiał. jednak co ciekawe Selea zaczęła rozumieć słowa, nie wszystkie ale pewien kontekst wypowiedzi poznała.
- Witajcie nieznajomi… niezwykła walka….nie… wojowników. - ton w jakim wypowiedział ostatnie słowa były pełne podziwu i uznania. Kolejne słowa jednak były już wypowiedziane poważniejszym tonem. - Co...stało? Co… stwory? Kim jesteście?... robicie?

Dzień pośród nieprzyjaznych terenów powoli chylił się już ku końcowi, dało się to wyczuć nie tylko po ochładzającej się temperaturze ale i każdy śpieszył się dotrzeć przed zapadnięciem zmierzchu do jakiejś osady ludzkiej. Od zawsze pustynia była kolebką zła, to tam przyszły na świat przerażające rytuały budzące odrazy nawet wśród demonologów i kapłanów Seta. Mówi się że to właśnie pierwsi kapłani Seta zapoczątkowali te paskudne rytuały przywracania zmarłym życia, zawładnięcia jego duchem i ciałem czy też przyzwanie czegoś przesiąkniętego do cna złem.
Jednym z wędrowców którzy zmierzali naprędce do osad ludzkich był Thoth-Ashar, gdy tylko zorientował się że powoli zbliża się noc, ponaglił wierzchowca wzburzając za sobą tabuny kurzu, szczęściem dotarcie do Karawanseraju( osada ta znajdowała się w pobliżu oazy z dużym jeziorem naokoło którego rosło sporo różnej roślinności) nie zajęło mu zbyt długo. Karawanseraj był niewielkim miasteczkiem czy też postojem dla karawan zabezpieczony wysokim murem wykonanym z bloków piaskowca bądź też masywną ilością gliny przypominającej nieco z wyglądu mur, naokoło którego wznosiło się sporo niewielkich domków z masą krętych ciasnych uliczek. Plan głównego budynku był w miarę prosty, naokoło mury zawsze otwarta brama, a w środku okrągły plac na którym od czasu do czasu organizowane były walki kurczaków, dość popularny sport w tych stronach czy też był wykorzystywany jako plac targowy. Wewnątrz sporych wnęk w murze ustawione były kramiki, których wejścia osłaniane były przez baldachimy, właśnie jedno z takich pomieszczeń było wykorzystywane jako karczma. Bohater zajechał tam na swym wielbłądzie, zszedł z wierzcha przywiązując go do jednego ze słupków i wszedł do pomieszczenia. Podłoga karczmy wyłożona była zielonym dywanem tkanym z okolicznych roślin, niezwykle miękkim. Przy mały stoliczkach porozstawianych w nieładzie siedziało niewiele osób na wielkich, kolorowych poduszkach których zresztą była tu cała masa. Ashar zasiadł na jednej z nich i zamówił u właściciela przybytku zupę z nasion, oraz prosty alkohol wytwarzany z kwiatów kaktusa porastających pustynie naokoło wioski.
Spośród miejscowych rozmów dało się słyszeć wiele ciekawych historii o tajemniczej przeklętym starożytnym mieście Pashtun, gdzie to na śmiałka czekała wiedza mogąca zgłębić jego sztuki czarno magiczne, piramidy skrywające jakiś tajemniczy kult zapomianego bóstwa, gdzie o jego kapłankach krążyły takie pogłoski że niemalże każdy mężczyzna z okolic zatracił dla nich głowę i o czarnej piramidzie, miejscu gdzie zło wychodziło na świat. Zapewne rozmawiając z okolicznymi mieszkańcami zleceń może być o wiele więcej, tylko czy zapłacą oni za to odpowiedni dużo.
-No to pięknie- rzekł bohater półszeptem- przypatrując się w tym czasie jak karczmarz ustawia mu na stoliku jego zamówienie, niezupełnie zgadzające się z tym co zamówił.

Zmierzch zapadał nad pustynią a ona leżała przerzucona przez siodło wierzchowca należącego do swego starszego brata.
- Nawet nie chcę być w twojej skórze jak dotrzemy do ojca.
Shariel miała skrępowane ręce w kostkach tak samo jak i nogi, co by nie zwiała po raz kolejny. Skrępowanie rak było kluczowe by nie mogła wykonywać gestów za pomocą których działała jej magia.
- Nic wam nie da mój powrót do domu. - Warknęła. Kneblowanie nie było potrzebne, bo przecież byli na pustyni. - Za to niedługo nie wiadomo co moze nas zaatakować na tych piaskach idioto. Rozwiąż mnie to może śmierć cię ominie. - Była pyskata, choć nie tego uczono dziewczęta wychowane w tej części krainy.
Achsul nie bacząc na to że to jego siostra trzepnął ją pięścią w tył głowy. Kobieta znieruchomiała.
Wierzchowiec Achsula był obładowany nie tylko mistyczką ale jej ekwipunkiem, którego zawartość wskazywała na drugą osobę, która mogła pomóc w ucieczce dziewczyny, na Emtura, ich młodszego brata.
- Akurat o to się nie martwię. - Mruknął sprawdzając czy jednak dziewczyna oddycha unosząc jej głowę za włosy do góry i puszczając zadowolony kiedy zauważył odruch świadczący o tym, że jednak będzie większa zabawa gdy ją dopadnie ojciec. Minęli po kilkunastu minutach bramy osady.
Kolejnym ciosem ocucił siostrę, bo przecież musiała coś zjeść.
W odpowiedzi usłyszał wściekły syk dziewczyny.
- Sycz sobie ile wlezie. A teraz słuchaj. Idziemy do karczmy i masz nie szaleć. - Gdy to mówił postawił ją na ziemi i odwiązał nogi. Ten sam sznur jednak posłużył jako smycz doczepiona do jej więzów na nadgarstkach.
W sumie nikogo w karczmie nie musiało dziwić że ktoś wchodzi z niewolnikiem by coś przekąsić i taki zamiar miał Achsul własnie.
- A tylko coś wywiniesz to pożegnasz się z ta ładną buźką, choć i tak do niczego jest nie przydatna. - Splunął z pogardą pod jej nogi.
Shariel złośliwie szarpnęła rękoma o mało nie wyrywając mu sznura z dłoni, a przynajmniej boleśnie je obcierając.
Została wręcz zawleczona do karczmy, bo nie zamierzała iść pokornie.
Dziewczyna miała ciemne długie i o dziwo rozpuszczone włosy. Nie godziło się by kobiety w miejscach publicznych tak się odsłaniały, chyba że były tancerkami albo kurtyzanami.
Achsul nie dbał o jej dobre imię.
Kiedy usiedli wśród innych gości ale jednak nieco na uboczu, mężczyzna zamówił jedzenie wiercąc się okropnie jakby go piliło.
- Przecież ci nie ucieknę. Bramy już zamknięte zapewne. - Stwierdziła fakt patrząc na niego spode łba czarnymi jak węgielki oczami. Brat już chciał chciał coś odpysknąć ale przemyślał sprawę i pogroził jej tylko po czym znikł zapewne za potrzebą.
Shariel rozejrzała się w koło szukając jakiegoś wsparcia. Uniosła ręce i rozmasowała pulsujący bólem tył głowy. W tym samym czasie na stole wylądowało piwo tutejszego wyrobu po które chętnie sięgnęła otulając kubek obiema dłońmi ... z racji krępujących ją więzów.
Niby nic nie robiła, ale każdy ruch powodował rozluźnienie sznurka. Achsul nie był zręcznym najemnikiem. Był prawą ręką ojca i robił interesy przede wszystkim.
Miała ładną twarz w kształcie serca o wąskiej brodzie i wystających kościach policzkowych. Oliwkowa cera ładnie kontrastowała z błękitem muślinowej sukni wystającej spod prawie że czarnej obszernej szaty, którą była okryta dość szczelnie.
Zaczęła coś szeptać pod nosem i poruszać dłońmi w tanecznym płynnym i hipnotyzującym ruchu. Wtem niewielka piaskowa kurzawka jakby wtargnęła do karczmy i tak jak się pojawiła, nagle znikła. Ona mimo to nadal coś robiła dziwnego, bo sypkie kryształki piachu niczym cieniutki wąż, nie zauważone przez tych, którzy byli zajęci rozmowami czy jedzeniem, sunęły w jej stronę.

Pomimo iż sam powrót do Maolet był spokojny, to już spotkanie z Vargorem nie obyło się bez noży ... z zaskakującym efektem końcowym w postaci zaręczyn.

Nauka pod czujnym okiem Vittoria wydłuża się nieco. Quithis jako Lucrezia opuszcza Lostville wzbogacona o umiejętności rysunku i malarstwa oraz wiedzy o sztuce. Poza tym jest na 99 % pewna że Vittorio to wampir, choć nigdy nie ujawnił przy niej swej natury.

Przebudzenie Cassandry.

Quithis w ramach zlecenia od Zaana znajduje w pałacowych podziemiach szkatułkę z ostrzem. Pomimo przedziwnych okoliczności towar zostaje przekazany do zleceniodawcy z sukcesem.

Quithis jako Lucrezia pojawia się w małym miasteczku Lostville by rozwijać swe umiejętności malarskie mając Vittorio za mistrza.