”Pierś znowu tchnęła, lecz pierś lodowata,
Usta i oczy stanęły otworem,
Na świecie znowu, ale nie dla świata;
Czymże ten człowiek? — Upiorem.”

[Adam Mickiewicz, Upiór]

- Trzy tysiące sztuk złota! – krzyczał mężczyzna przy kości, stojąc na wysokim podium i zwracając się do tłumu – Powtarzam: Trzy tysiące sztuk złota! Dla tego, komu uda się go zabić!
- Takie zamieszanie o jednego człowieka? – zapytał młody chłopak, poprawiając pasek i zwracając do towarzysza.
- Musiał komuś nieźle podpaść. Spójrz ilu chętnych się zebrało. – rozejrzał się przyglądając grupkom mężczyzn. W śród nich dostrzegał wielu znanych wojowników, poszukiwaczy przygód i innych łowców.
- Podobno to nie byle kto. – odezwał się stojący obok nich mężczyzna. Jego głębokie zmarszczki na twarzy zdradzały iż nie był on już w kwiecie wieku. - Nie jedni próbowali się go już pozbyć, jak widać bez skutku, skoro ciągle urządzane są nowe próby. Gadają nawet, że tamten wziął sprzedał duszę samemu diabłu.
- Diabłu? – odezwał się młody chłopak, wpatrując z ciekawością w staruszka.
- Ano. Lepiej uważajcie na siebie. Najlepiej zawróćcie póki jeszcze jest czas.
- Wszak, co może nam zrobić jeden mężczyzna? Przy takiej ilości osób, nie ma szans. – dodał drugi. Staruszek pokiwał tylko głową na boki i roześmiał się na głos, odsłaniając przy tym swoje braki w uzębieniu.
- Tak.. nie ma szans.. – powtórzył po chłopaczku i ruszył przed siebie w stronę lasu, w którym znajdowała się opuszczona, stara forteca. Młodziki odprowadzili go wzrokiem, wzruszając równocześnie ramionami.
- Trzy tysiące sztuk złota! Polowanie uważam za rozpoczęte!



***

Uniósł głowę do góry wpatrując się w nocne niebo głęboko skryte pod chmurami. Krople deszczu spływały od niechcenia po białych, posklejanych pasmach włosów, zmywając z nich resztki krwi. W dłoni wciąż kurczowo trzymał miecz – zupełnie jakby ten stał się nieodłączną częścią jego ciała. Przymknął oczy, wsłuchując się w otoczenie. Deszcz szumiał przyjemnie, odbijał się od liści drzew rozpadając na mniejsze części, gdzieś w oddali pohukiwała sowa.
Opuścił głowę i otwierając powoli oczy, wydał z siebie ciche westchnienie. Kolejna noc, kolejny raz. Zrobił krok na przód mijając po drodze sterty porozrzucanych ciał i broni. Ciągle zadawał sobie to samo pytanie: czy kiedykolwiek im się to znudzi? Żył już tyle lat, a wciąż i wciąż ludzie nie przestawali próbować go zabić. Jedno musiał powiedzieć ich upór był godny podziwu. Pozostało mu czekać na odpowiedź – a co jak co, czasu miał aż nadto.