- NITEK!- krzyknęła żona, a on już wiedział, że wolałby zostać zaszlachtowany, spalony, nabity na pal i zjedzony na raz, bo byłoby to lepsze niż gniew żony- ostatnio coś za dużo kobiet kręci się wokół Ciebie...

Na konsekwencje nie trzeba było długo czekać:



Trzecia noc poślubna, hurra. :> Tylko kurde palców niedługo mi zabraknie :/

Ała

Hm... co tam mogę zrobić dziś ciekawego:



Kicha, bida z nędza goniona przez zarazę, ale spróbujmy:



https://www.youtube.com/watch?v=EXwuhMEVqbw

...że jeden ślub i pierścionek to za mało



Z drugiej strony... dwie noce poślubne... Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło :v

https://www.youtube.com/watch?v=oqdZpxkzNvc

Ps. Yenka mówiła, że to photoshop. Obecnie robi za szaszłyk na Piekielnej Łące Wiecznego Grilla i już tak nie uważa.

Nie ma na świecie większej wartości ponad prawdę. Bo cóż innego się liczy? Młodość, z której czerpiemy wiele, często nierozważnie, głupio wręcz i która daje nam bagaże doświadczeń? Lecz ona przemija, a doświadczenia to pewne prawdy wpojone w nas przez życie. Więc może ono jest najważniejsze? A powiedz mi, przyjacielu- co byś zrobił, jakbyś się w tej właśnie chwili dowiedział, że Twoje życie było do tej pory jednym wielkim kłamstwem? Zrujnowałoby to Ciebie i może byś sobie je nawet odebrał, bo opadłoby na raz zbyt wiele kurtyn, ujawniając zepsute, lecz prawdziwe widoki. O pieniądzach wspominać nawet nie będę, bo to bożek ludzi płytkich. Zresztą jest to coś, co najmocniej mami i zwodzi na tym parszywym świecie.
Może więc... miłość? Ale czymże ona jest bez szczerości? Nie, nie mówię o prawdzie, tylko Prawdzie. Wizja lżejszego życia, pieniędzy, albo zwykle urojenia, bo ktoś nie umie przyznać się do tego, że nie umie kochać.
Tylko prawda się liczy. To ona stanowi najważniejszą rzecz na świecie i tylko na niej powinno nam zależeć. Wszystko, gdzie jej nie ma to tylko bolesna katusza. Nieważne, kiedy to nadejdzie, chociaż im później, tym gorzej...
Że jestem hipokrytą? Kimś, kto prawi morały, mimo że sam zawodowo zwodzi i oszukuje, zajmując się magią słodkich kłamstw?
W takim razie powiedz mi, kim Ty jesteś i dlaczego też kłamiesz?

Pudło

Ludzie?
A co to jest? Przecież to nic więcej, niźli najzwyklejsze pasożyty, które są niczym pchły na psie dla naszej Matki. Lecz ileż pchła jest lepsza od nich, bo pchła poczciwego psiaka nie zabija, natomiast ludzie powoli, lecz uparcie i sumiennie każdego dnia mordują po trochu Tę, która ich zrodziła, która daje im wszystko, od jedzenia po miejsce spoczynku. Próżno szukać w takich niewdzięcznikach chociaż odrobiny dobroci. Upojeni egocentrycznym samozachwytem niezdolni nawet do najprostszych, miłych gestów, bez ukrytych w tym podtekstów. "Jesteś w potrzebie? Masz, przyjmij ten. Prezent", lecz gdy przyjdzie odpowiednia pora, to słychać "Oddawaj, bo jak nie to...!". Nie stać na miłosierdzie, a co dopiero, gdy mowa o sprawach wyższych. Nawet w miłości nie kierują się dobrem tego, kogo darzą uczuciem, tylko widzą w tym zyski, straty, czysto zwierzęcą chuć. Przyjaciel wbija nóż w plecy w potrzebie interesu a potem jeszcze oskarżycielsko zarzuca znieczulicę, bo przecież mógł wbić w serce, nie w płuco. Nie... w świecie ludzi nie ma nic za darmo poza złem, które rozdawane jest aż nazbyt szczodrze i obficie. W świecie zrodzonym z cynicznego egoizmu nie ma miejsca na nic innego.
Pytasz więc o ludzi. Powiem Ci, kim są. Zarazą tego świata, naszej Matki i czymś co sprawdzi na Nią koniec. Chwastem w pięknym ogrodzie, którym gardzę i się brzydzę. Że się wywyższam? Otóż objawię Tobie jedną z tajemnic tego świata- ludzie, którzy odrzucają swoje człowieczeństwo na rzecz zwierzęcych instynktów, pobudek, dla samolubnego samozadowolenia gorsi są nawet od najbardziej bestialskiego zwierzęcia. Bo cóż nas różni od tych poczciwych stworzeń, jak nie samoświadomość i kontrola nad sobą? A jeśli dobrowolnie to odrzucamy, to... cóż...
Mam więc tylko, Przyjacielu, nadzieję, żeś człowiekiem, nie zaś należysz do ludzi...

To jest już nudne, nie?

Gdy patrzysz zbyt długo w pustkę, to ta zaczyna patrzeć też na Ciebie... dlatego nie patrz tu i szukaj dalej

O świat pytasz, a i ludzie Cię ciekawią, lecz nie zapytasz o to, co podstawą jest wszelkiego Twego pojmowania. Czemuż nie pytasz o siebie?
Kim Ty jesteś? Nie! Nie mów. To mnie nie interesuje. Sława, tytuły, honory- to narkotyk motłochu, dążącego do nasycenia głodu byciem panem, panią, jej wysokością, kimś ponad innych, myśląc że w ten sposób staną się lepsi od innych i od siebie samych. Lecz jak z narkotykiem bywa to tylko kolejna kurtyna zasłaniająca prawdę. Książę może być podłym szczurem, a biedak mężczyzną honoru godnym naśladowania. O co więc mi chodzi? Pytam, nie chcąc odpowiedzi, jak dziwak jakiś. Często to słyszę i dla mnie to komplement, bowiem chyba bym się powiesił będąc takim, jak ludzkie masy. Już mówię, co jest sednem mego pytania:
Zagrajmy.
Oto talia mych kart. One powiedzą mi prawdę o Tobie. One pokażą mi, czyś rycerz sprawiedliwy, czy łajdak i ochlej. Dziwka, czy święta dziewica, czyś król a może pucybut. Nic nie ryzykujesz- to Ci gwarantuję. Nic i wszystko jednocześnie. Nic, jeśliś szczery, wszystko gdy prawdę o sobie kryjesz...

Oddaj pokłon fałszywym bogom

Gdybym został zapytany o to, co uważam za sedno naszej duszy, człowieczeństwa, co sprawia że tak bardzo różnimy się od zwierząt nie zastanawiałbym się nawet chwili nad odpowiedzią. Nawet wtedy, gdyby zależało od niej życie moje lub moich bliskich.
Strach. Dziki, pierwotny lęk, z którego zdajemy sobie sprawę i który staramy się kontrolować. Przede wszystkim to sprawia, że nie jesteśmy w jednym rzędzie z naszymi futrzanymi i nie tylko futrzanymi towarzyszami na tym padole. To dar, jak i przekleństwo. Nawet wrodzona ciekawość jest tylko pochodną strachu. Czyż nie obawiamy się tego, co nieznane? Nie rozumiejąc tego lęku staramy się go oswoić i pojąć. Jakikolwiek postęp cywilizacyjny wziął się właśnie z tego, byśmy mogli powiedzieć "Znam cię i już wiem, że nie jesteś koszmarem wartym przejmowania. Nie stoi za tobą nic złego!". Bo czy nie jest pociągającym to, co jest dla nas groźne? Sama chęć pokonania tego to coś dającego energię do działania, by nasze potomstwo mogło powiedzieć, że ich ojcowie i matki ujarzmili potwora zwanego na przykład ogniem. Stąd też całkiem racjonalne podważanie istoty boga. Ale to temat na inną okazję...
Naturalny strach jest także źródłem wielu innych rzeczy nam, istotom myślącym, przypisany. Dlaczego jest coś takiego jak sumienie, wewnętrzny głos mówiący nam, co jest dobre, a co złe. Ilu rzeczy nie robimy tylko dlatego, że boimy się konsekwencji, kary, a gdy tego strachu nie ma, to potrafimy dopuścić się największych zbrodni. Fanatycy religijni są idealnym przykładem wyzbycia się sumienia, bo czego mają się bać, skoro sąd ludzki może ich i uwięzi, czy zabije, lecz jest to fraszką w porównaniu do nagrody w życiu wiecznym oferowanym przez boga, w imię którego dokonano mordu czy też innej potwornej zbrodni. Oni się nie boją, poskromili swój lęk i sumienie, lub też zwyczajnie bardziej lękają się kary boskiej jak ludzkiej.
I czyż heroizm, czyny bohaterskie nie biorą się właśnie z przezwyciężenia własnych słabości? Legendą zostanie ten, kto nie pierzchnie w przerażeniu gdzie pieprz rośnie w obliczu smoka pożerającego dziewice i dzieci, tylko ten, co wymyśli, jak wygrać mimo strachu i podejmie się szalonego czynu, który będzie wyśmiewany, dopóki nie odniesie efektów. Ten też będzie bohaterem, kto poświęci swoje życie, chociaż nie musi, by zapewnić ratunek czasem i całkiem obcym osobom. Oni będą wspominani ze łzami w oczach i dumą, że ktoś taki był między nami, nie osoba trzęsąca się jak osika na myśl o zagrożeniu.
Niestety. Jest to rzecz wpisana w nasze jestestwo przez naturę, lecz ludzie to istoty o szkaradnym usposobieniu i często dzieje się tak, że wpaja się nowe demony w człowieka przez innego człowieka. Czy nie bywa tak, że dzieci płaczem i krzykiem bronią się przed zostaniem z całkiem sympatyczną ciotką, bo została im opowiedziana o niej mroczna historia przez nieprzychylnego jej brata? Albo... czyż nie bywa tak, że kobieta boi się wyciągnąć rękę ku miłości mężczyzny oddanego jej całkowicie, będącego na każde jej skinienie i ucieka tylko dlatego że inny bydlak ją zniszczył od środka i wpoił przerażający lęk względem innych? Niestety bywa... W takich sytuacjach można tylko czekać i chcieć pomóc w ich pokonaniu. Nie wiem, co stoi za naszym stworzeniem, ale obstawiam że to zwykły przypadek, bo nikt rozsądny ani mądry nie dałby tak groźnego narzędzia jak panowanie nad tą potęgą istotom tak niedoskonałym, jakimi jesteśmy.
Dlatego też chcąc poznać człowieka trzeba poznać jego lęki. Nie ma innej drogi. Tak więc... czego się boisz?

i bla

Skucha?

Witaj człowieku nowej wiary. Panie w świecie obeznany, pani z informacją niczym siostry. Wszystko wiecie, kto z kim i kiedy. Gdzie się biją, gdzie skradziono. Gdzie jest wojna, gdzie swawola. Kto morduje w imię bogów, kto zaś dla pieniądza. Co się nosi na salonach, w czym zaś wstyd się pokazać. Co się je, co się pije. Co znać trzeba, czego zaś nie wypada. Wyście ludzie są światowi. Guwernantki was uczyły. Was na dworach podziwiają. Jaśnie panią hrabinę, jaśnie pana barona. Króla nawet znacie samego!
A co ja wam na to, kuglarz zatwardziały w swych karcianych sztukach?
Wyście psami nie warci nazwania.
Tam mordują- Ty się śmiejesz. Tutaj biją, kradną- Ty udajesz, że nie widzisz. Tutaj nowa moda jest na dworze- sam kradniesz, bo sukna drogie, z krajów dalekich sprowadzane. Informacji pragniesz niczym moloch nienażarty, chociaż żeś nią przesycony. Wszystko Tobie fraszką jest i śmiechem. Boś Ty ważny! Ty i Twoje sprawy! Bo co z tego, że mordują, jak tu ludzie ciebie chwalą za gustowne futerały pełne modnych świecidełek! Twa moralność tanią panią, co za szeląg sobie znika. Sprawiedliwość zaś masz jedną- gdy po twojej stronie ona stoi.

Oto jestem. Tak jak obiecałem. Wiem, nie musiałem. Ale to jest Twoje święto i urodziny i zwyczajnie nie mógłbym tego dnia spędzić inaczej, niż właśnie z Tobą. Nie zawsze udawało mi się przybyć, by się zobaczyć, ale wierz mi- to po prostu rzeczywistość wygrywała z moimi zamiarami. Sama wiesz najlepiej, jaka to niewdzięczna istota... Nieważne! Skończmy ten temat...
Co u mnie? Ciężkie pytanie... Można rzec, że tak wiele, jak i że praktycznie nic. Małe jak zawsze rozbrajają. Tylko czekam aż udadzą się w moje ślady i spalą dom. Haha, bardzo śmieszne. Nie musisz mi przypominać tego wybryku. Zresztą ile ja miałem wtedy lat? No... fakt, tyle samo, co one teraz. Nie pociesza mnie wiedza, że to dla nich najwyższa pora na pójście moimi śladami. Lubię swój dom. Eh!
Aru... Wydaje mi się znacznie spokojniejsza i pogodniejsza. No nie wydaje mi się, tak jest. Nie lubię czepiania się słówek. Stara się jak tylko może być idealną i ma zupełnie w nosie to, że wcale nie musi taka być, bo mi wystarczy taka, jaka jest i nie chcę jej zmiany. Ale jest uparta jak mało kto... Taki jej urok. Jak nie zajmuje się domem, to dziećmi. Nie wiem, kiedy ona znajduje wolny czas na malowanie. Możesz mi nie wierzyć, ale ona maluje znacznie więcej niż kiedyś.
Tak... chyba jest przy mnie szczęśliwa, co mnie cieszy, że mogłem jej dać chociaż tyle... Więc póki co raczej do Ciebie nie dołączę, moja droga...
A ja mam ostatnio aż za dużo czasu. Strasznie dużo myślę. Wiesz... zrozumiałem nawet, jak pewne decyzje, często błahe w moim życiu wynikały z tego, co jest głęboko ukryte przed prawie każdym, włącznie ze mną samym. Nie wiem, czy to jest dobre, bo przez takie coś zaczynam myśleć nad tym, co wynikało bezpośrednio ze mnie, a co z tego co schowane. Wieeeem... nie są to mądre i dobre rozważania, ale znasz mnie... Zawsze za dużo myślałem. Eh...
Tęsknię za Tobą, wiesz? Żałuję, że nie mogę Cię spotkać, zobaczyć jak się znowu śmiejesz i... tak, za tym ciętym językiem też. Chyba głównie za nim... Ale co się stało, to się nie odstanie... Znając Ciebie powiedziałabyś, że chciał tak bóg, w którego ja nie wierzę i do którego tak wiele razy próbowałaś mnie przekonać... ale nieważne...
Przyniosłem Ci kwiaty... Twoje ulubione, tulipany. Nie pytaj skąd je mam o tej porze roku. Magia. Eh... zaczyna padać... Pójdę, ale tylko dlatego że wiem, że byś mi kazała. Nie chcę Cię denerwować. Ale wrócę, jak tylko przestanie...