Amorion :: RPG Online - tekstowa gra fantasy w przeglądarce

Metryka:
~Imię Agabur Eldarmoon
~Rasa Jaszczuroczłek
~Wiek 280 ludzkich lat
~Charakter Neutralny
~Klasa Najemnik/Drwal
~

Wygląd:
Osobnik płci męskiej posiadający 280 cm wzrostu, dobrze zbudowany mający 240 kg żywej masy. Oczy posiadają barwę karmazynowej czerwieni, Łuski koloru ciemno szarego. Przeważnie widywany w lekkiej skórzanej zbroi posiadającą kaptur zakrywający większą część pyska gdzie przy odpowiednim świetle widać tylko dwa czerwone punkty niczym samo wejście do otchłani piekielnej.

Imię: Lavier

Godność: Leviaqueet

Rasa: Człowiek

Wzrost: 180cm

Waga: 83kg

Wiek: 29 lat

Stan cywilny: Wolny

Miejsce zamieszkania: Elakka

Rodzina: Rodzice nie żyją,
siostra Mavanell Leviaqueet (271)

Profesja: Wojownik,zabójca, złodziej

Kolor włosów: Rude

Kolor oczu: Zielone, zmieniające się w czerń pod wpływem silnych emocji

Znaki szczególne: Zaklęte, demoniczne tatuaże na prawej ręce

Umiejętności: Walka sztyletami Sai, bezszelestny chód.

Zdolności: Berserk (pod wpływem silnych emocji uwalnia się skrywana w nim klątwa demona)

Bolesna decyzja

Uciekali nie bacząc na nic… Uciekali chcąc znaleźć się jak najdalej. Kobieta o włosach płomiennych oglądała się za siebie co moment, oglądała się, bo czuła, że to co zrobiła było czymś najgorszym. Ona i jej mąż opuścili swego syna, porzucili go w koszu, zostawili na rzece. Zostawili maleństwo niewinne… Na pastwę okrutnego losu. Musiało tak się stać, bo… Na dziecku klątwa potworna ciążyła. Obiecali władzom, że zabiją sami, lecz zrobić tego nie byli w stanie. Musieli ratować go i liczyć na szczęście od losu, musieli mieć nadzieję, że... Przeżyje tę podróż samotną po rzece rwącej, tak głośno śmiercią szumiącej. Jedyne, co zostało im to ucieczka z tego przeklętego miasta. Musieli oddalić się od Sith jak najprędzej…

~Podróż życia

Odgłos… rzeki, chwilami rozbijającej się o jakiś kamień… Porywającej kawałki gałęzi. Jasna wstęga płynąca rankiem, a w świetle nocy granatowa. Piękna, budząca zaciekawienie, a zarazem niebezpieczna i dzika. Rzeka… Która niosła ze sobą też... koszyk? A dochodził z niego, przytłumiony szeptem wody, płacz dziecka? Złudzenie, czy może prawda?
Gwieździste niebo było oprawą tego wszystkiego, a panował nad tym księżyc, rzucający blade światło na owy element, który zdawać by się mogło… Zaraz zniknie w tym rwącym niebezpieczeństwie, rozpadnie się. Uderzał, z każdą chwilą o coś innego. Jednak...Jakby przyjrzał się ktoś, dostrzegłby wspaniałe, ręczne dzieło, mocne dzieło…
Można by pomyśleć, że cud się stał… Ogromny cud, bo konar, jaki rósł przy wodzie rwącej, a bardziej gałąź, która to należała do niego, wyglądała niczym drapieżca łapiący swoją ofiarę. Lecz jaki to drapieżca, skoro krzywdy żadnej nie czyni? Wtedy można o nim powiedzieć, jak o wybawcy… Rzeka jednak nie dawała za wygraną… Nie chciała wypuścić swojej zdobyczy, pragnęła porwać ją, jak najdalej i rozszarpać na miliony drobin, które pochłonie dno.
Gałąź zdawała się puszczać… Zdawała się przegrywać ze swoim odwiecznym przeciwnikiem. Już koszyk z maleństwem w środku miał udać się w dalszą podróż… Rzeka jednak przegrała tę batalię, gdyż zakończeniem tego wszystkiego stał się uścisk starszej dłoni, zamkniętej na mocnym, wiklinowym uchwycie…

~Radości chwila

Imię jego to Rafistiah… imię człowieka, który odnalazł dziecię w koszu wiszącym nad rzeką. Jego włosy siwizną okryte już, a zmarszczki na twarzy pokazywały, iż jego życie ugryzione przez ząb czasu zostało. Nie miał on nikogo, żył sam, zupełnie… Do momentu, aż tę iskierkę życia, która wypisana na buzi miała słowo „Lavier”. Tylko tyle zdążyła zrobić Vvianey. Nazwała swojego syna, chcąc zostawić coś od siebie, jakiś dar w postaci imienia…
Młoda dusza rozkwitała w nim, wraz z klątwą na ręce…
Chłopiec dorastał, uczył się a Rafistiah czerpał z tego radość. Wreszcie nie był sam, wreszcie mógł przekazać swoją wiedzę młodemu pokoleniu. Lavier był pojętnym „Rudzikiem”, tak na niego mówiono. Uczył się pilnie, chodził do szkoły. Czytał, pisał, choć… wydawało się, że coś jest nie tak. Popadał czasami w szał, a wtedy działo się najgorsze. Demon w nim zaklęty zabijał razem z nim wszystko, co na swojej drodze spotkał. Wystarczyło wytrącić go czymś z równowagi, wystarczyło podnieść jego ciśnienie… A Wtedy, wychodziło na wierzch zupełnie inne wcielenie.
Krew splamiła jego życia ścieżkę. Starzec akceptował to mimo wszystko, próbował znaleźć sposób, aby zamknąć w nim to zło całe… Nie był jednak w stanie.

~Nowa droga śmiercią przypieczętowana

Lata swoim czasem upływały. Rudowłosy cieszył się życiem swoim, próbując panować nad samym sobą. Zdawać by się mogło, że Rafistiah jest dla niego, jak ojciec. Wszystko mu pokazał i to właśnie dzięki niemu poznał życia podstawy. Pewnego dnia, stało się jednak coś okrutnego. Kilku bandytów napadło na ubogie domostwo staruszka. Lavier chcąc ratować resztki dobytku, puścił się w wir walki. Jego klątwa przebudziła się i nastała rzeź. Wszędzie bryzgała krew. Lavier nie czuł żadnej litości, przy czym nawet nie był świadom tego, że zabił własnego opiekuna. Wbił ostrze w jego brzuch. Wszędzie leżały trupy, a gdy chłopak odzyskał świadomość nie mógł wybaczyć sobie tego, co zrobił. Rafistiah zdążył jeszcze przed śmiercią zdradzić mu jedno miejsce, w które mógłby się udać. Do samego końca, do ostatnich chwil zależało mu na chłopcu. Nie winił go nawet za to, że został przez niego uśmiercony…

Rudzik miał udać się do Elakki i odnaleźć Veve. Człowieka, który miał ogrom wpływów i posiadał dobrze zorganizowaną gildię skrytobójców, która nosiła nazwę „Krwawe Cienie”. Gdy Lavier tam trafił miał 12 lat. Przyjęto go z otwartymi ramionami. Rozpoczęły się jego nauki i to właśnie tam… Poznał swoją obecną przyjaciółkę Mavanell Leviaqueet. Oboje nie znali prawdy na swój temat, oboje nie wiedzieli kim tak naprawdę dla siebie są. Czas pokaże wszystko...

Lata temu, na Vivianey – czyli matkę Laviera, została rzucona klątwa, która miała odbić się na jej dziecku. Kiedy młody Rudzik przyszedł na świat, wszystko wyglądało normalnie… Można było jednak zaobserwować na jego małej rączce tatuaż. Rodzice chłopaka, czyli Giveron i Vivianey musieli zrobić wszystko, co w ich mocy aby ich dziecię przeżyło. Nie pozwolono im jednak go zatrzymać. Małżonkowie obiecali strażnikom, że sami zabiją własne dziecko. Było to oczywiście kłamstwem, bo zamiast tego umieścili niemowlę w koszyku i pozwolili na to, aby prąd rzeki poniósł je gdzieś daleko… Mieli nadzieję, że ktoś odnajdzie ich syna i zajmie się nim.

~Działanie i zmiany na ciele:

Sama klątwa, to demon zamknięty w tatuażach na prawej ręce mężczyzny. Wystarczy drobne wytrącenie z równowagi a jego oczy zmieniają kolor na czarny, zaś tatuaż przybiera krwawo-czarny odcień. Demon przejmuje kontrolę nad umysłem zaklętego i sprawia, że Rudowłosy staje się pewnego rodzaju berserkerem. Zyskuje większą siłę i zwinność, niszczy wszystko, co napotka na swojej drodze. Jedyną rzeczą, jaka pozwala mu to w jakiś sposób kontrolować... Jest amulet, który Veve zostawił swemu uczniowi w prezencie. Właśnie dzięki niemu Rudzik może przebywać wśród ludzi nie obawiając się o zarówno swoje życie, jak i mieszkańców.

Zapach trunków i jadła niemal każdego dnia docierał do jego nozdrzy. Karczemny gwar, dźwięk rzucanych na stół kart i nieustannie rosnących stosów miedziaków, bądź złotych monet w różnych, czasami nawet potężnych ilościach. Lavier obecnie uprawia hazard, to typ awanturnika, którego nieustannie gryzie przeszłość. Przyjmuje pojedyncze zlecenia, gdy trzeba kogoś zlikwidować. Czasami potrafi wszystko przegrać, przez co zwykle musi spędzać noc pod gołym niebem. Zdarza się także, iż dzięki swojemu sprytowi i sprawnym palcom, okrada przechodniów, którzy nie są świadomi niczego. Nie boi się także większych wyzwań, np. w postaci okradania domostw, czy nawet okolicznych banków…
Jego mistrz poległ, gdyż dokonano na nim zemsty – zrobiła to Mavanell. Pomściła własnego ojca, gdyż okazało się, że to właśnie Veve, któremu również służyła przez całe życie, wydał zlecenie na jej ojca. Drogi Laviera i Mav rozeszły się. Veve był kolejną osobą w jego życiu, która wiele go nauczyła… Która wpoiła w niego tajniki walki i pomogła okiełznać klątwę. Wystarczyła tylko chwila, by znów mógł stracić wszystko...

- Do uzupełnienia